Studie

Het is zenuwslopend. Ik ben nu, na twee jaar bijna klaar met mijn Master studie. Een master in speciaal onderwijs. Heel interessant, maar vooral heel hard werken. Ik ben dan ook blij dat ik kan zeggen dat ik bijna klaar ben. Ik kan elk moment de uitslag binnen krijgen van mijn laatste toets.

Voor deze toets moest ik ook een presentatie houden op mijn werk. Nu spreek ik wel vaker voor grote groepen, en hoewel ik mij daar altijd wel een beetje zenuwachtig bij voel, had ik het nu wel heel sterk. Al bij de openingszin ging het mis, ik begon te stotteren, te zweten, te piepen en te blazen en inhoudelijks kwam er niet veel meer uit. Ik hoorde mij af en toe nog iets zinnigs zeggen en hoopte maar dat dat genoeg zou zijn voor het filmpje dat ik moest opnemen.

Naderhand vroegen collega’s nog aan mij, wat er toch met me aan de hand was. Zo kenden ze me helemaal niet, zo nerveus. Ik wist niet hoe snel ik thuis moest komen. Mijn man  vroeg meteen belangstellend hoe het was gegaan, en het enige dat ik kon uitbrengen was: het was 1990 all over again.

In dat jaar deed ik voor de eerste keer eindexamen VWO. Zoals deze zin al suggereert heb ik het toen niet gehaald. En het jaar daarna ook niet. Traumatische ervaringen zou ik willen zeggen. Lang heb ik gedacht niets te kunnen tot ik de PABO in één keer doorliep. En nu bij deze masters opleiding gaat het ook goed, alleen dat gevoel he. Ik dacht dat ik daar al mee had afgerekend door de jaren heen, maar niets was minder waar. Dat kwam acuut terug.

In eerste instantie onderstreepte het filmpje dit gevoel. Mijn man schoot bij de zoveelste ehm in de slappe lach. Maar na wat heen en weer gekijk, bleek er toch bruikbaar materiaal tussen te staan.

Wat ook eenzelfde gevoel opriep was de volgende dag naar het werk gaan. Ik wist dat ik slecht werk had geleverd en dat ik de collega’s die zo dapper hadden zitten luisteren onder ogen moest komen. Net als zoveel jaar geleden. Ik wist dat ik was gezakt en dan toch naar school gaan en je klasgenoten feliciteren die wel geslaagd waren. Natuurlijk heb ik dat gedaan, ik gunde hen dat diploma heel erg, maar zuur was het wel. Gelukkig had ik toen hele lieve klasgenoten die lief reageerden, en nu lieve collega’s die lief reageerden. Nee, ze hadden er niet veel van begrepen van mijn verhaal, maar het wel voldoende beoordeeld, want het was voor een toets.

Het grote wachten is nu op de beoordelaars van de opleiding. Hopen dat zij door die nervositeit heen kunnen kijken. Net als mijn leraren toentertijd die dat konden tijdens mijn mondelinge examens. En anders gun ik hen net zo’n fijne avond als mijn man, laat ze dan maar de slappe lach krijgen, is er toch nog iets goed uit gekomen.