Al heel lang had ik de wens om terug te keren naar Curaçao.
Door de jaren heen werden manlief en zoon ook enthousiast. Na de nodige
teleurstellingen leek het dan dit jaar toch echt te lukken. In februari hadden
wij beiden een eerste sollicitatiegesprek in Den Haag. Een gesprek met het
onderwijs in Bonaire. Ondertussen had ik mijn team op mijn werk moeten
vertellen dat we bezig waren met solliciteren overzees. Iets wat door velen
altijd wordt afgeraden, maar het voelde goed om dit toch te doen. Daarnaast had
ik geen keus. Het toeval wilde dat dit eerste gesprek op de dag viel dat ik een
studiedag moest voorzitten. Ik heb de opening en de afsluiting kunnen doen en
tussendoor reed ik richting Den Haag. Anderhalf uur heen, gesprek van een uur,
anderhalf uur terug. Op de snelweg symbolisch naar mijn man gezwaaid die twee
uur later zijn gesprek had. Een positief gesprek en vol energie reed ik terug,
maar toen werd het stil. Heel stil. Heel lang. We hoorden niets. Na een week of
zeven kregen we telefoon. Er was een wisseling in directie geweest op de school
in Bonaire waardoor alles vertraging had opgelopen, maar of we nog even geduld
wilden hebben. Weer een week later had ik een tweede gesprek. Zoveel energie
als ik had gekregen van het eerste gesprek, zo moeizaam verliep dit tweede
gesprek. Het begon al met de slecht Skype verbinding. Ik hoorde de personen
vooraan goed, de personen achter in de ruimte waren bijna niet te verstaan en
het beeld was korrelig. Als ik deze mensen diezelfde avond nog tegen zou zijn
gekomen op straat zou ik er geen één herkend hebben. Ik was kapot.
Mijn man stond ondertussen in een soort van wachtstand. Bij
mijn gesprekken hoorde ik dat hij nog even geduld moest hebben, maar verder dan
die informatie kwam er niets. Na dit tweede gesprek kreeg ik te horen dat ik
was aangenomen. Alleen deze baan was niet mijn droombaan. Verre van dat zelfs.
Na drie slapeloze nachten en heel veel piekeren durfde ik aan mijn man op te
biechten dat ik deze baan niet wilde. Sterker nog, ik wilde niet meer naar Bonaire.
En zo stonden onze plannen weer helemaal op zijn kop. Nu door onze eigen keuze.
Want wat nu? Ik ben gaan bellen naar Curaçao en we waren nog op tijd om bij
twee grote schoolbesturen aan te geven dat we interesse hadden in banen bij
hen. Nu ging de procedure vlot. Al snel volgden gesprekken . Via Skype. Nu
waren de mensen herkenbaar en het gesprek goed volgbaar.
Na een paar weken, op een maandagavond, kwam het verlossende
woord. Men was voornemens om mij aan te nemen. En diezelfde avond hoorden we van
het andere schoolbestuur dat ook zij voornemens waren om mij aan te nemen. En
zo kwamen we in een soort van luxe positie terecht dat ik kon kiezen uit twee
banen.
Tot ook Bonaire ging bellen, want ze hadden nog steeds een
baan voor mijn man. Drie banen in de
wacht.
