Verkiezingen

We hebben vorige maand verkiezingen gehad in Nederland. Op lokaal niveau, gemeenteraadsverkiezingen. Dan doen ook de landelijke partijen mee, maar ook veel lokale partijen. Dorpsbelangen en dergelijke. Ik vind de landelijke politiek al een ver van mijn bed show, dus je zou denken dat ik het op lokaal niveau beter zou snappen, maar niets is minder waar. Die lijkt nog ondoorzichtiger dan  op landelijk niveau. Niet eens zozeer dat er meer partijen zijn, als wel meer belangen.

De vraag of ik zal stemmen komt echter niet in mij op. Ik stem. Dat is een recht en zeker voor vrouwen nog niet zo heel lang. Nog geen honderd jaar. Maar stemmen en verkiezingen in Nederland zijn best saai. Zo worden er wel debatten gevoerd en daar mag je ook nog bij zijn, maar dat gebeurt zonder veel toeters en bellen.  Nederland is zo ontzettend gestructureerd, dat afwijken niet eens in je opkomt. In elke dorp worden houten aanplakborden geplaatst. Een paar weken voor de verkiezingen. Op die borden mogen partijen hun posters plakken. De ongeschreven regel is dat je niet over elkaar heen plakt, dus netjes naast elkaar. Allemaal in het gelid.  Leuk was het dan ook dat daar toch een relletje over ontstond, omdat één partij zich hier niet aan confirmeerde en over andere partijen heen plakte. Ik sta niet achter de standpunten van deze partij, maar de muiterij vond ik wel leuk.

Dan de dag van de verkiezingen. Bij ons in het dorp zijn verschillende stemlokalen, meestal scholen, waar je dan mag stemmen. Daar zit weinig verschil in met Curaçao. Je brengt je stem uit, die wordt later geteld en dan wordt de uitslag bekend gemaakt.

Ik mocht zelf voor het eerst stemmen op Curaçao. Ik was een jaar of negentien. Samen met een hoop vrienden gingen we op de dag van de verkiezingen al vroeg op pad. In de auto met vlaggen van alle partijen reden we luid toeterend rond. We waren zeker niet allemaal voor één partij, vandaar ook de willekeur aan vlaggen. Maar we maakten ook geen onderscheid. We waren vrienden en konden elkaar standpunten respecteren. Onderweg kwamen we stoeten tegen van partijen met daarin vrienden die openlijk hun voorkeur uitspraken voor een partij. Het ging zelfs zover dat sommige mensen hun huis in de kleur van de partij verfden. Je bent trots voor waar je voor staat straalden de verkiezingen uit.

Nee, dan in Nederland. In het stembureau is het stil. Er wordt niet gepraat en er wordt zeker niet gevraagd op wie je hebt gestemd. Dat is een soort van taboe in Nederland. Dat verbaast mij iedere keer weer.  Je geaardheid mag openlijk besproken worden, je mag doodgaan op televisie, drugs en sex is een geliefd onderwerp op de tv, men noemt zich hier vooruitstrevend en liberaal, maar je salaris is  zo’n onderwerp waar men het liever niet over heeft, en je politieke voorkeur, dat is een groot geheim.