Spontaniteit

Spontaan even op bezoek gaan bij vrienden is zo gewoon op Curaçao. Je zit bijna altijd in de auto en als je ergens bent geweest is het een kleine moeite om even langs te rijden bij vrienden. Soms enkel om iets af te spreken voor later op die dag. Vaak kom je niet eens binnen, maar blijf je bij het hek kletsen. Dat varieert van enkele minuten tot soms wel een half uur.

De definitie van spontaan, volgens de Nederlandse encyclopedie sluit hier naadloos bij aan. Als je iets meteen, zonder lang nadenken, zegt of doet. Oftewel onvoorbereid impulsief iets ondernemen.

In Nederland is dit toch wat minder vanzelfsprekend, als je vrienden hebt die over het hele land verspreid wonen. Wij hebben vrienden in Amsterdam, Rotterdam, Den Haag, Arnhem, Friesland, Limburg en alles daartussenin. De gemiddelde afstand die wij moeten afleggen om bij vrienden langs te gaan is een uurtje rijden. En dat doe je niet even spontaan. Je stapt niet in de auto om een uur te rijden om dan voor een dichte deur te staan. Dan wordt spontaan langsgaan van te voren aangekondigd. Meer in de trant van: ‘Hoi, zijn jullie over een uurtje thuis, dan komen we even langs’.

Het wordt uiteraard een heel ander verhaal als je vrienden in de buurt wonen. Toen we net studeerden woonden we allemaal in een grote flat. De gemiddelde afstand die we toen moesten afleggen was twee minuten. Nu in het dorp zouden we er ook niet langer dan vijf minuten over doen, maar we doen het niet. Iets houdt me toch tegen. Ik word hier geremd in mijn spontaniteit.

Misschien is het toch dat vooroordeel dat ik wel eens heb over Nederlanders. Het gevoel dat van oudsher hier leeft dat je eerst belt of je op bezoek kan komen. En dat je dan een afspraak maakt voor over twee of drie weken. Op uur en tijd.

Of wellicht heeft het meer te maken met ervaringen uit het verleden? Ooit hebben mijn zus en ik besloten om fietsend naar een aangrenzend dorp te fietsen om een toenmalig vriendje spontaan te verrassen. In een grote tent die dienst deed als uitgaansgelegenheid was hij een helpende hand bij een band. Maar dat spontane avontuur viel vies tegen. Ten eerste moesten we een uur fietsen , terwijl we dachten er in een hooguit een kwartiertje te zijn. Ten tweede vond het vriendje het helemaal geen leuke verrassing. Hij leek ons liever kwijt dan rijk te zijn die avond. En ten derde moesten we toen, na de teleurstelling van één en twee ook nog dat rot eind terug fietsen.