Kattenkwaad

Er zijn van die dingen waar je altijd enorm veel lol over hebt als je eraan terugdenkt, maar waar je niet altijd over praat. Dingen die stiekem heel leuk waren, maar eigenlijk niet hoorden. Nu beseffen we dat nog meer dan in onze pubertijd natuurlijk. Dan maakt het je allemaal niet zoveel uit.

We gingen regelmatig met vriendinnen en vrienden naar Punda op zaterdagmiddag en dan belandden we steevast in een eetgelegenheid die bekend staat om zijn grote gele M. Die eettenten waren altijd op dezelfde manier opgebouwd en dat was voor ons elke keer weer reden om bij de tussenschotten te gaan zitten. naast de bankjes. Die schotten gaven je een vals gevoel van veiligheid, maar ook een mogelijkheid om rottigheid uit te halen, daar ze niet geheel tot aan beneden doorliepen. Er zat een naad in van zo’n vier centimeter. Precies groot genoeg om van alles doorheen te kunnen schieten. En dan met name ijs. Het ijs dat meekwam bij het drinken, gescrusht ijs dus. Dat paste precies in de rietjes en met een flinke blaas kon je die heel ver weg schieten. En zo waren mensen die stukken verderop zaten het doelwit. We kenden ze niet en door de schotten voelden we ons veilig.

Maar niet voor lang. Het management had het al gauw door en we werden dan ook vriendelijk, maar dwingend verzocht om het restaurant te verlaten. Uiteraard onder hevig gelach en nepgeprotesteer verlieten wij de zaak om een week later hetzelfde ‘geintje’ nog eens uit te halen. We waren niet eens zo slim om een ander filiaal uit te proberen. We zaten altijd in hetzelfde filiaal, meestal zelfs op dezelfde plek.

Het ging zelfs zo ver dat we het ook in Caracas deden. Ook hier in dezelfde restaurantketen, met vrienden, en ja, ook hier waren tussenschotten. En de meesten van ons spraken geen Spaans en dus voelden we ons veilig.  Ik vermoed dat het management van Curaçao een kort lijntje heeft met dat van Caracas, want ook hier werden we verzocht om het pand te verlaten. We probeerden nog te doen of we ze niet verstonden, maar gebarentaal, wijzend naar de deur en ons de doorgang versperren, is nogal internationaal, daar konden we niet omheen.

In Nederland doen ze het subtieler. In de crazy piano’s in Scheveningen krijg je ook gecrusht ijs in je drinken en dat vraagt om problemen. Daar zouden ze beter mee kunnen stoppen. Ook hier kon je goed schieten, vanachter de rug van je vrienden leek je er goed mee weg te komen. Alleen het gezelschap werd steeds kleiner. Iedere keer als iemand naar het toilet ging kwam deze niet meer terug. Heel vreemd. Tot ook jij aan de wandel ging en van de beveiliging te horen kreeg dat je vrienden buiten waren. Nietsvermoedend liep je naar buiten naar je vrienden. En na een joviale begroeting werd je duidelijk gemaakt door de beveiliging dat je niet meer naar binnen mocht. En daar stond je dan, buiten, ook hier eruit gezet.