nieuwe namen

Veranderingen zijn goed. Ik ben daar niet op tegen, maar bij sommige veranderingen zet ik toch mijn vraagtekens. De verandering van namen van wegen, gebouwen en locaties. Wat was er bijvoorbeeld mis met de naam nieuwe havenweg. Waarom moet die nou zonodig rijkseenheidboulevard gaan heten. Ik meen zelfs dat deze voorheen nieuwe havenweg nu drie namen heeft. Maar vraag je iemand de weg dan weet geen mens waar je het over hebt als je zegt dat ze de emancipatieboulevard moeten nemen. Terwijl ze bij het woord nieuwe havenweg allen meteen flink ja knikken. Zo ook met de Arowakenweg. Bij iedereen bekent, maar nee, deze moet nu ‘Kaya Coco Balentien’ heten.  Om nationale sporthelden te eren. Ik ben daarvoor. Ik wil graag dat ze geëerd worden, maar kan dat niet in nieuwe wijken. Die verrijzen als paddenstoelen uit de grond, leef je daarop uit. Maak een sportheldenbuurt of een schrijversbuurt. Hang niet aan de plek waar deze of gene is opgegroeid. Zelf ben ik opgegroeid in de buurt van Jan Thiel. Wij gingen dan ook regelmatig zwemmen bij Jan Thiel, bij mevrouw Verbruggen waar we patat kochten voor twee gulden. Tegenwoordig heet het Zanzibar en een zak friet kost tien gulden. De saus kan niet tippen aan die van mevrouw Verbruggen  en aan de naam Zanzibar kan ik niet wennen. Als toeristen mij vertellen dat ze zijn gaan zwemmen bij Zanzibar, dan kijk ik vreemd op. Van die baai heb ik nog nooit gehoord. Wij noemen het in de volksmond nog steeds Jan Thiel en ik merk dat al mijn vrienden dat doen.  Het is allemaal wel een beetje gebonden aan de tijd waarin je hier woonde. Mijn ouders spreken over Arthur Frommer, wij over Las Palmas, en tegenwoordig heet het Flores Suites. Waarschijnlijk zullen onze kinderen het later over Flores Suites hebben, terwijl de huisjes tegen die tijd vier andere namen gehad zullen hebben. Ik ben benieuwd hoeveel generaties het zal gaan duren voordat leerlingen hier niet meer op het Peter Stuyvesant hebben gezeten, maar op het KAP, Kolegio, Alejandro Paula. En dat alles omdat de heer Peter Stuyvesant zeer omstreden was in zijn tijd. Nu kan ik alleen maar hopen dat mijn aanbeveling om nieuwe wijken van nieuwe namen te voorzien niet gegeven zullen gaan worden aan politici. Het heeft vierhonderd jaar geduurd voordat men vond dat Stuyvesant het niet verdiende om de naam van een school te mogen dragen. Nu leven we in een sneller tijdperk, waarin veranderingen helaas vaak redelijk ondoordacht snel worden doorgevoerd. Ik zie het al voor me. In welke straat woont u mevrouw? ‘Nou, gisteren was het nog de kaminda Maria Liberia Peter, maar de snelheid waarmee hier ministers en politici plaats moeten maken voor een ander verwacht ik dat we volgende week een andere naam zullen hebben’. Mocht ik ooit een beroemde sportheld worden wilt u dan zo vriendelijk zijn om niet de naam kaya Taitai te veranderen in de naam Casimiri straat. Ze zullen me toch nooit kunnen vinden. 

schieten

Na ruim tien uur reizen staan we weer op Curaçaose bodem. De eigen geur, de warmte, de mensen, het is allemaal weer even vertrouwd en fijn. Na de douane controle rent onze zoon voor ons uit naar buiten, naar opa en oma toe. Veilig in hun armen komen ze ons tegenmoet.
Hoe anders had het kunnen lopen.
We zijn nog niet de trap op richting auto als we schoten horen. Niet van een enkel pistool, maar van een automatisch pistool. Vele schoten, kort achter elkaar. We duiken ineen en besluiten ter plekke om te gaan rennen naar de auto. Om ons heen zien we mensen op de grond gaan liggen. Je voelt de angst om je heen. Met ons is ook een grote groep scouting kinderen aangekomen, maar daar denk ik pas veel later die avond weer aan. De eerste zorg is het eigen gezin veilig in de auto en van het vliegveld af te krijgen. En dat is gelukt. Voor ons wel. Voor anderen niet. Zij moesten met de ambulance worden afgevoerd of erger.
Hoe anders had het kunnen lopen.
Ik kan het beeld maar niet uit mijn gedachten krijgen van die kleine die naar opa en oma toe rent. Stel dat ze op dat moment hadden bedacht om te gaan schieten. Wat dan? Had ik dan dit ooit kunnen schrijven? Ik kan het niet eens opbrengen om het op te schrijven, wat er dan had kunnen gebeuren.
Ik ben zo aangetast in mijn veiligheid dat ik nu in een dicht huis zit. Het is nog geen half negen in de avond. De honden slaan aan en ik ben bang. Ik voel me niet veilig. Bij elk hard, onverwacht geluid duik ik inwendig in elkaar. Mijn zoon duikt letterlijk in elkaar en vraagt elke keer angstig: wat is dat mama? De avond van het schieten konden we hem nog redelijk gerust stellen met het verhaal dat het waarschijnlijk vuurwerk is geweest, maar de dag erna konden we er niet meer omheen.
Mogelijk is slachtofferhulp een optie om dit een plek te geven.
Ik kan er niets vrolijks over vertellen. Ik kan er niets positiefs uithalen. Ik kan er geen draai aan geven. Ik kan het niet omdenken. Ik kan enkel denken: wat hebben wij een hoop beschermengelen bij ons gehad, mijn dank is groot. Ik hoop nog heel lang gebruik te mogen maken van jullie en niet alleen ik, ook de anderen van dit bijzonder eiland die hier niets, maar dan ook helemaal niets mee te maken hebben en er toch elke dag hinder van ondervinden.  

(nu, na ruim twee weken durft mijn zoon pas weer ’s avonds in de auto te rijden, ik heb inmiddels weer enkele ramen open staan in de avond en ik voel mij overdag als vanouds. Het komt wel goed met ons, maar helemaal onbevangen zal ik nooit meer worden en dat neem ik ze heel erg kwalijk).