hokjesdenken

In Nederland is het blijkbaar erg belangrijk voor anderen om te weten welke nationaliteit je hebt. Als je gesprekken hoort tussen mensen, wordt er regelmatig gevraagd, en waar kom jij nou vandaan? ‘Nou uit Rotterdam’.

 ‘Nee, ik bedoel, je weet wel’.

‘Ja, dat zeg ik, uit Rotterdam, uit de wijk Charlois’.

‘Maar je kleur, waar komen je ouders dan vandaan?’.

‘Mijn vader uit Amsterdam en mijn moeder uit Tilburg’.

Het mag duidelijk zijn dat een dergelijk gesprek nergens toe leidt. Ook is het duidelijk dat de vragensteller eigenlijk wil vragen, hoe kom jij aan je bruine huid? Waar komen je voorouders vandaan? Waarom dat belangrijk is, is voor mij een raadsel. Dezelfde vragen worden overigens ook gesteld aan Marokkanen, Surinamers, Turken, Roemenen, Polen en ga zo maar door. Niet direct naar aanleiding van een huidskleur, maar een hoofddoek wil wel helpen, als ook een Duits accent. Het stigma dat Nederlanders hebben, van landgenoten met een ietwat andere achtergrond dan puur Nederlands blijft blijkbaar een punt. Is het angst? Is het interesse? Is het hokjesdenken? Als je hier niet precies in een hokje past, dan ben je anders, en anders is eng. Dan kunnen ze je niet begrijpen lijkt het wel. Het hokje maakt het makkelijk. Maar het hokje is zo interpretabel en wordt zo makkelijk misbruikt. Nog niet zo lang geleden zag ik op het nieuws dat Nederlanders werden geprezen over hun prestaties op sportgebied in Amerika. Het bleken allemaal Nederlanders met een Antilliaanse achtergrond. Een paar maanden geleden zag ik op het nieuws dat Antillianen met Afrikanen getrouwd waren in Engeland om voor deze Afrikanen een visum te kunnen legaliseren. Eh…..Antillianen? Deze vrouwen kwamen toch gewoon uit Rotterdam? Dat zijn toch gewoon Nederlanders? Net als die sporters, of mag je alleen Nederlander genoemd worden als je iets positiefs presteert. Niet als je negatief in het nieuws komt. Dan zijn het ineens Antillianen. Ik heb altijd gedacht dat de NOS toch wel aan eerlijke en oprechte journalistiek deed, maar niets is minder waar. Ook zij denken in hokjes. Goede prestatie, Nederlander. Slechte publiciteit, Antilliaan. Het gaat er maar net om in welk hokje passen we het beste om veel kijkcijfers te krijgen? Wat willen de mensen horen? Dat er Nederlanders betrokken waren bij het ‘huwelijksschandaal’, nee daar willen we niet mee geassocieerd worden. Dus in het hokje, buitenlander, in dit geval Antillianen. Willen de mensen horen van sportprestaties? Wereldrecords die gebroken worden? Hup, in het hokje van Nederlander, daar kunnen we mee scoren. Nederland make up your mind, kies, zijn we Nederlanders, zijn we Antilliaanse Nederlanders, zijn we Antillianen, kies en blijf bij je keuze. Als Antillianen in Nederland gaan wonen is dit te vergelijken met een huwelijksinzegening. Bij de immigratie worden de volgende woorden voorgelezen: ‘in voor- en tegenspoed’. En zo hoort het ook te gaan. In voor- en tegenspoed mensen. Niet alleen wanneer het jullie uitkomt, zodat je het voor jezelf in een hokje kan plaatsen wanneer het jullie uitkomt. Ik wil dat niet begrijpen.  

Teek-away

Ik heb een gat in de markt gevonden en die wil ik wel met u delen, mits ik straks mee mag dingen in de winst. Ik zal u later mijn voorwaarden doorgeven.

Een wijdverspreid probleem op het eiland zijn toch wel teken. Oftewel de karpatten. Menig hond heeft er last van. Van kleine kriebelachtige spinnetjes tot grote volgezogen bloedteken. Om uw hond tekenvrij te krijgen zijn er allerlei dure middeltjes te verkrijgen bij dierenartsen en pet-shops. Ook uw tuin moet behandeld worden en dan nog is dit geen garantie. Immers, de teken houden zich niet aan erfscheidingen en kruipen vrolijk van de buurhond, door uw tuin weer op uw eigen lobbes. De hond iedere keer schoonmaken is een must, maar ook een vies werkje. En daar ligt de kans.

Een teek-away. Op afspraak kunt u uw hond brengen bij de teek-away. Daar wordt de hond tekenvrij gemaakt. U kunt erop wachten, of uw hond na een half uurtje ophalen. De tien-ritten-kaart is optioneel, maar uiteraard voordeliger. En hoewel we allemaal hopen er na een poos vanaf te zijn, bieden we ook een jaarabonnement aan. De hond wordt uiteraard persoonlijk behandeld, hij krijgt een tekenbad, waarna hij vijf minuten mag wachten in de daarvoor bestemde wachtruimte. Uiteraard voorzien van vers water en een uitloopveldje. Na vijf minuten wordt de hond weer naar binnen gebracht waar de teken die er nog opzitten met een pincet worden verwijderd. Mocht dit een kleine bloeding tot gevolg hebben, dan tekent u daarvoor, dat is geheel op eigen risico, maar niet gevaarlijk. Mocht uw hond echter de behandelaar bijten, met een bloeding tot gevolg, dan tekent u daarvoor, dat is ook uw risico, dan wordt dat in rekening gebracht. Een muilkorf is de volgende keer dan wel een vereiste. Bij herhaling kan het zijn dat wij genoodzaakt zijn om uw hond uit te sluiten van verdere behandelingen.

Een huis-aan-huis service ligt nog in de planning. Dat is uiteraard duurder, alleen al de bus kost veel geld en de tijd die erin gaat zitten is ook niet goedkoop. Ik denk aan een kilometervergoeding vermenigvuldigd met het aantal teken die er zijn, bovenop het basistarief.

Mijn gage voor dit lumineuze idee is niet veel. Ik vraag 10 cent per teek. Graag af te rekenen in contanten. In Nederland ben ik al begonnen met mijn bedrijf en de eerste tien cent heb ik al te pakken. Die zijn verdiend aan de teek die achter de oren van mijn zoon zat. Opgelopen na een middagje rondlopen door een maïsveld. 

KLM werelddeal weken

Best leuk die KLM werelddealweken. Ik wacht met spanning en beven af wat de aanbieding is. Ik heb nog niet zolang geleden een aanbieding voorbij zien komen. Met meer dan vier personen reizen, dan kunnen wij u tickets aanbieden voor 440 euro per persoon. Nu willen wij met de kerst best met meer dan vier personen komen, dus gingen we het internet op om deze mooie deal te zoeken. Nergens meer te vinden. Niet getreurd, de KLM werelddealweken zijn er en die hebben ook mooie aanbiedingen. En inderdaad. Voor 500 euro kan je naar Curaçao vliegen. Dat is dan iets duurder, dan de 440 euro die we eerst zagen, maar nog steeds te betalen. Snel zijn we gaan kijken, want stel je voor dat alle stoelen vergeven waren of dat we ook deze deal niet meer terug zouden kunnen vinden.

Kopje thee erbij, koekje ernaast, muziekje op de achtergrond en met één druk op de knop zagen we de aanbieding op ons scherm verschijnen. Het staat er echt, voor 500 euro naar Curaçao. Even kijken in welke periode? Ja, ook in december. We scrollen verder en vullen onze gegevens in. Datum van vertrek uit Amsterdam en de terugvlucht. Hoeveel personen en we moeten even wachten.

Ik val zowat van mijn stoel als ik de totaalprijs in beeld zie verschijnen. Kitjing, € 6.384,29 euro. Of je een emmer leeggooit. Ik denk nog dat ik een typefout heb gemaakt en teveel personen heb ingevoerd, dat ik 12 volwassenen wil meenemen op de reis, maar niets is minder waar. Als ik mijn handelingen herhaal kom ik weer op dit totaalbedrag uit. Wat blijkt, de KLM werelddealweken gelden niet in de periode dat wij werkende burgers met schoolgaande kinderen, schoolvakantie hebben. Niet met kerst, maar ook niet in de herfstvakantie of carnavalsvakantie.

Nadat ik enigszins bekomen ben van de schrik en de teleurstelling die acuut een rol is gaan spelen bel ik een vriendin die bij een reisbureau werkt en vraag haar welke tickets nu echt het goedkoopst zijn in de kerstperiode. Ze heeft ze goedkoper gevonden, iets minder dan de helft goedkoper,€3762 euro. Nog steeds niet te betalen.

Ik heb een beter idee. Je kunt je vlucht verdienen. Er zijn zoveel mensen met talenten aan boord. De mevrouw die altijd poetst bij anderen thuis wil best onderweg een keer doekje over de wc’s halen en die meneer die hard aan de weg timmert om stand-up comedian te worden, mag die a.u.b. even komen oefenen aan boord. Ik sta zelf voor de klas, ik kan uw kinderen bijles geven onderweg, daarmee slaan we meteen twee vliegen in één klap, en de kinderen worden wijzer en ze worden opgevangen. Mag ik dan mijn kind tegen gereduceerd tarief meenemen? Hebben we  nog zangers aan boord, dan heeft de stand-up comedian ook even pauze, en als die mevrouw op rij veertien, die mevrouw die er zo afgetraind uitziet een paar oefeningen met u samen doet, dan loopt niemand het risico op trombose. Ik stel voor dat de KLM voortaan niet meer vraagt wat uw leeftijd is, maar wat uw beroep is en aan de hand van uw beroep krijgt u een persoonlijk aanbod voor een ticketprijs. 

flip flops

‘Welke schoenen zal ik meenemen’?, vraag ik als ik onze koffer inpak. ‘Minder dan de vorige keer’, hoor ik terugroepen. Ik kijk naar de zes paar schoenen die klaar liggen en schuif één paar onder het bed. Eén paar nette schoenen, je weet nooit waar je terecht komt en voor de rest vooral schoenen die overal bij kunnen. Met andere woorden flip flops en flatjes. Schoenen die makkelijk aan en uit gaan. Even naar het strand is geen probleem, je schopt de schoenen snel uit, schudt het zand eruit en trekt ze weer aan. Met de slippers helemaal geen probleem. Slippers staan leuk onder een korte broek, onder een lange broek, onder een rokje, jurk, ga maar door. En tegenwoordig zijn ze nog leuk ook, met de nodige bling bling zijn het echte eye catchers.

De eerste vakantie met mijn man was in Europa. We gingen naar Oostenrijk. We hadden een grote bus, dus de vraag over welke schoenen ik mee zou nemen was er niet. Ik kon ze allemaal wel meenemen, plek genoeg. Als kind was ik ooit wel eens in Oostenrijk geweest en ik kon me vooral de camping herinneren en de bergen. We hebben er één beklommen, op begaanbare paden. Aan het einde van de tocht kregen we als beloning een stempel. Bij zes stempels zouden we een speldje krijgen, dus dat werd een doel, maar om die zes stempels te krijgen moest je ook zes bergen beklimmen en dat was een minder haalbaar doel. De andere bergen hebben we per auto afgelegd. Pas vlak voor de top liepen we enigszins hijgend de berghut binnen om de stempel te ontvangen. Het speldje heb ik niet meer. Of dat te maken heeft met enige onvoldoening weet ik niet. Waarschijnlijk door alle verhuizingen gewoon kwijt geraakt.
Ook die vakantie gingen we een berg beklimmen. Ik kom de tent uit met mijn flatjes aan, blote voeten erin en een korte broek aan. Mijn man komt de tent uit en heeft zware bergschoenen aan, dikke sokken en een stevige broek. De berg heeft even moeten wachten. We zijn eerst het dorpje ingereden om voor mij echte bergschoenen te kopen, want een berg beklim je niet op flatjes. Mijn verweer over Curaçao en de Christoffelberg op slippers mocht niet baten. Ik moest stevige schoenen aan.

Nu heb ik de hele vakantie slippers gedragen. Ik heb op die slippers alles gedaan, de tafelberg beklommen, door de kunuku gelopen, bij St. Jorisbaai door de mondi gewandeld. Zoals een echte Antilliaan betaamt. Af en toe even stoppen om een pika uit de zool te trekken om daarna weer door te lopen. Mijn man probeerde nu deze gewoonte over te nemen en heeft ook veel op slippers gelopen, maar die pika’s daar kon hij niet aan wennen. En hoewel geen berg voor hem te hoog is, was het ongelijke stoepje bij de grotten van Hato net een tree te hoog. Het vloeken ging hem steeds beter af in het Papiaments, nu het lopen op slippers nog. Op mijn vraag of we de Christoffel nog gingen beklimmen kreeg ik geen antwoord meer.  

mondi girl

Yeah ik  ben een mondi girl geworden. Met een vriendin zijn we gaan rijden over privé terrein bij Wacao. Wat een prachtige, ongerepte omgeving. Zo puur. Veel natuurschoon, watertjes die ontstaan zijn, maar ook de boca’s waar een visser alleen zat te vissen. Een groep kampeerders die zich vermaakten  in het water en zichtbaar genoten van de koelte die het water hen bracht.

In twee auto’s reden wij over het terrein en na niet al te lange tijd stopte de auto voor ons en mijn vriendin stapt uit. We konden niet raden waarom , maar toen ook wij uitstapten bleek de weg verspert te zijn door een boze leguaan. We waren duidelijk op zijn terrein aangekomen en hij was niet van plan om te wijken voor twee auto’s, met daarin een paar wezens  die op twee benen rondlopen.  Ons gefotografeer bracht hem niet van zijn stuk, evenmin ons getoeter, geroep of enige pas in zijn richting. Sterker nog, hij hief zijn staart en zwiepte deze waarschuwend heen en weer. Tot de lol er toch vanaf ging en wij ons weg konden vervolgen.

Bij een groot cactusveld konden we naar hartenlust eten van de roze vruchtjes die we vonden op de cactussen. Het was weer even afkijken hoe het moest, maar ook nu lukte het weer. Erg leuk om te (her)ervaren, maar eerlijk is eerlijk, ik vind het nog steeds nergens naar smaken.

Na een paar uur rijden, uitstappen, pootje baden, souvenirs verzamelen en foto’s maken vroeg mijn lijf om een toilet. En hoewel ik op verschillende plekken op Curaçao waarschijnlijk een achtergelaten toilet zou kunnen vinden langs de kant van de weg, was dat hier geenszins het geval. Er zat niets anders op, ik zou een mondi girl worden. Ongevraagd, maar desondanks niet minder gewenst. Naast de auto, uit het zicht. Goed uitkijkend dat ik niet boven een cactus zou hangen. Je zult er maar invallen, ik moet er niet aan denken om de laatste paar weken van de vakantie  plat op mijn buik te moeten liggen, terwijl man en kind met een pincet alle cactusstekels uit mijn billen proberen te vissen.

Een kleine boodschap is gelukkig zo klaar, dus binnen afzienbare tijd stond ik weer naast de auto en kon mij bij de groep begeven, waar ik het predicaat mondi girl kreeg. Grote grijns en trots maakten zich van mij meester. Dat verdient een beloning. Ik ging op zoek naar een cactus voor nog één roze vrucht en terwijl ik die uit de cactus peuter moet ik toch even denken aan mijn mondi girl ervaring. Heeft de vorige mondi girl er ook aan gedacht om niet boven de cactus te hangen? Smaakt deze vrucht nu anders dan de vorige? En hoe zit dat met geiten? Denken die na voordat ze hun blaas legen? Om aan te tonen dat ik echt mondi girl waardig ben, heb ik de vrucht opgegeten zonder me daar nog druk over te maken. Yeah, ik ben een mondi girl.