Ontvrienden is een stom woord. Tot voor een paar jaar
geleden bestond het woord niet eens. Ik vond al dat ontvrienden altijd een
beetje overdreven. Het kwam wel eens ter sprake en ik vond de ge-ontvriende
meestal een beetje sneu. Wat gaf dat nou, dat die ex-vakantie vriend van toen
je ontvriend had. Alsof je hem nog dagelijks sprak. Facebook was toch vooral
leuk, een paar vrienden meer of minder maakte niet uit. Tot het mijzelf over
kwam. Een paar keer ben ik ontvriend. Beide keren kwam ik daar per ongeluk achter.
Ik heb ook beide keren gevraagd wat de reden was van deze ontvriending, maar
tot op heden heb ik daar geen reactie op mogen ontvangen. Blijkbaar ben ik
dusdanig ontvriend dat mijn berichten niet meer binnen dringen tot de ander. In
beide gevallen heb ik inderdaad mijn schouders opgehaald en heb ik gedacht,
ach, zoveel contact hadden we voor facebook ook niet. Het geeft niet. Maar de
laatste ontvriending deed wel wat met me. Een ex-collega, ik dacht inmiddels
vriendin ontvriende mij, een tijdje nadat we op Curaçao waren aangekomen. Ik
vond dat zo vreemd. Ook aan haar vroeg ik direct naar haar reden. En zij
antwoordde wel. Zij had zich door mij, de laatste maanden voor ons vertrek in
Nederland, verwaarloosd gevoeld. Ik had niet de moeite genomen om bij haar
langs te komen om haar gedag te zeggen, ik had niet de moeite genomen om
persoonlijk te bellen om haar gedag te zeggen. Dat ik voor niemand tijd had die
laatste maanden mocht niet meer baten. Dat mijn belletjes geen gehoor kregen in
die laatste maanden werd niet meer geaccepteerd. Dat ook zij niet de moeite had
genomen om bij mij langs te komen heb ik niet meer van haar vernomen. Feit
bleef dat ik niet was langsgekomen en dat stak mij. Ja, ik ben degene geweest
die weg wilde gaan, en ja dat heeft mij ook verdriet gedaan, ondanks dat het
mijn eigen keus was, maar dat een vriendschap zo makkelijk opzij gezet kon
worden, dat had ik niet voor mogelijk gehouden. Van andere immigranten hoor ik
soortgelijke verhalen. Schrijnender zelfs. Dat zussen, broers, maar ook ouders
zich hebben gedistantieerd van hun kinderen. Om het gemis minder pijnlijk te
maken? Ik weet het niet. Het blijft gek om mensen met wie je veel deelde nu
niks meer kan vertellen. Mails blijven onbeantwoord en facebook reageert niet
meer. Deze ontvriende had in ieder geval nog het fatsoen om uit te leggen
waarom ze mij ontvriend had. De anderen zal ik in de loop der tijd nog wel eens
tegenkomen. Het eiland is te klein, en de kennissenkring te beperkt. Ik ben
benieuwd wat voor verhaal er komt. Het is ook zo onpersoonlijk en makkelijk.
Eén druk op de knop en ik ben je vriend niet meer. Wees dan zo mans en vertel
het mij recht in mijn gezicht, zodat ik ook mijn zegje kan doen. Dat heet een
gesprek. Daarbij pleit ik voor een knop op facebook die ontvriending ongedaan
kan maken. Lijkt me lachen. Geef ik er nog een smiley bij ook. J
Geen opmerkingen:
Een reactie posten