Betalingen kan je op vele manieren doen. Dat die manieren
interpretabel zijn was nieuw voor ons. Wij waren gewend om alles via internet
bankieren te doen. Je gaf je opdracht door en binnen een oogwenk was het geld
afgeschreven en bij geschreven bij de ander. Het kon soms voorkomen dat het en
paar dagen duurde als er geldverkeer tussen twee verschillende banken plaats
moest vinden, maar over het algemeen verliep alles heel snel. Hier liep het
anders. Het begon al bij de eerste internet betaling die wij deden. Nadat we
het nieuwe systeem van cijfers en letters doorhadden deden wij op vrijdagavond
onze eerste Curaçaose internetbetaling in de veronderstelling dat de
begunstigde binnen een paar minuten haar geld zou hebben. Niets bleek minder
waar. Internet bankieren betekent wel dat je via je computer je geldzaken kan
regelen, maar houdt ook in dat de opdracht blijft liggen tot er mensen zijn op
kantoor de volgende dag die het kunnen verwerken. Of in ons geval die er op
maandag weer waren. De verwerking van het internetbankieren gebeurt hier tussen
acht en vijf, tijdens kantooruren. Tot zover de techniek anno 2017. Positief
omdenken: het schept wel werkgelegenheid.
In de winkels zie ik nog cheques voorbij komen. Die worden niet altijd meer even makkelijk meer geaccepteerd en soms moeten er wel drie handtekeningen op, maar je ziet ze nog wel. Dat in drievoud zie ik ook nog terug bij het doen van een aankoop. Ik dacht dat dit niet meer bestond op Curaçao, maar toch wel. Bij de eerst juffrouw geef ik mijn koopwaar af. Zij schrijft de bon. Bij de tweede juffrouw mag ik betalen en krijg ik een betaalbewijs en met dat betaalbewijs kan ik bij de derde juffrouw mijn koopwaar ophalen. Meer dan werkgelegenheid en enige vorm van nostalgie kan ik hier niet bedenken als positief punt.
Dat betalen anders gaat dan in Nederland mag duidelijk zijn. Hier geef je je pinpas af aan de mevrouw bij de kassa. Op de één of andere manier zijn altijd mevrouwen die achter de kassa zitten. Dus je geeft je pinpas af en zij stopt hem in het apparaat om te swypen. Hoe vreemd staat dat in Nederland als je daar bent. Daar doe je dat allemaal zelf, dus de eerste paar keer dat je je pas afgeeft krijg je vooral veel medelijdende blikken. Arm vrouwtje, ze snapt het niet denken ze, of ze dichten mij enige vorm van zwakzinnigheid toe. Waarom zou ik anders vrijwillig mijn pinpas afgeven aan de kassière. Maar ook hier krijg ik medelijdende blikken. Zo gingen wij een contract aan met een televisie aanbieder. Een contract van minimaal een jaar. Daar teken je voor. Maar na ruim een maand hadden we geen beeld meer. Er kwam een mannetje langs en die mat de hele boel door en kon enkel constateren dat alles het gewoon deed, en dat wij mogelijk niet betaald hadden. Enigszins verbaasd toog ik naar het kantoor, in de veronderstelling dat de fout bij hen lag. Ik had immers getekend, zij zouden het automatisch inhouden elke maand. Maar niets is minder waar. In het kader van de werkverschaffing moeten wij zelf de opdracht geven tot betaling. Dus we bankieren old skool via internet.
In de winkels zie ik nog cheques voorbij komen. Die worden niet altijd meer even makkelijk meer geaccepteerd en soms moeten er wel drie handtekeningen op, maar je ziet ze nog wel. Dat in drievoud zie ik ook nog terug bij het doen van een aankoop. Ik dacht dat dit niet meer bestond op Curaçao, maar toch wel. Bij de eerst juffrouw geef ik mijn koopwaar af. Zij schrijft de bon. Bij de tweede juffrouw mag ik betalen en krijg ik een betaalbewijs en met dat betaalbewijs kan ik bij de derde juffrouw mijn koopwaar ophalen. Meer dan werkgelegenheid en enige vorm van nostalgie kan ik hier niet bedenken als positief punt.
Dat betalen anders gaat dan in Nederland mag duidelijk zijn. Hier geef je je pinpas af aan de mevrouw bij de kassa. Op de één of andere manier zijn altijd mevrouwen die achter de kassa zitten. Dus je geeft je pinpas af en zij stopt hem in het apparaat om te swypen. Hoe vreemd staat dat in Nederland als je daar bent. Daar doe je dat allemaal zelf, dus de eerste paar keer dat je je pas afgeeft krijg je vooral veel medelijdende blikken. Arm vrouwtje, ze snapt het niet denken ze, of ze dichten mij enige vorm van zwakzinnigheid toe. Waarom zou ik anders vrijwillig mijn pinpas afgeven aan de kassière. Maar ook hier krijg ik medelijdende blikken. Zo gingen wij een contract aan met een televisie aanbieder. Een contract van minimaal een jaar. Daar teken je voor. Maar na ruim een maand hadden we geen beeld meer. Er kwam een mannetje langs en die mat de hele boel door en kon enkel constateren dat alles het gewoon deed, en dat wij mogelijk niet betaald hadden. Enigszins verbaasd toog ik naar het kantoor, in de veronderstelling dat de fout bij hen lag. Ik had immers getekend, zij zouden het automatisch inhouden elke maand. Maar niets is minder waar. In het kader van de werkverschaffing moeten wij zelf de opdracht geven tot betaling. Dus we bankieren old skool via internet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten