déjà vu

Ik heb ooit gelezen dat een déjà vu niets meer is dan kortsluiting in je hersenen. Als een beeld vanuit je ogen eerst naar een plek in de hersenen gebracht worden waar je je bewust van wordt, dan wordt dit beeld daarna opgeslagen. Bij de déjà vu wordt het beeld eerst opgeslagen voordat je je er bewust van bent. En dan ontstaat er verwarring in je hersenen. Je kan je niet meer herinneren wanneer je iets hebt  meegemaakt. Regelmatig bevind ik mij ergens en ervaar ik zo’n déjà vu moment. Of ik mij zorgen moet maken over mijn kortsluitende hersenactiviteiten weet ik niet. Ik stel mijzelf gerust met de gedachte dat iedereen dit met enige regelmaat meemaakt. Ook honderdjarigen. Zij waarschijnlijk net iets vaker dan jongere mensen, hoewel daar ook enige vorm van alzheimer aan ten grondslag kan liggen. Vroeger geloofde ik heilig in een meer spirituele betekenis van het gebeuren. Daar ben ik wat nuchterder in geworden. Op dit moment leven wij in een soort van permanente déjà vu. Bij aankomt op Curaçao in augustus waren wij al direct op zoek naar woonruimte en die vonden wij redelijk snel. Het duurde nog even voordat we in het huis konden, maar achteraf gezien verliep dit goed. Het zoeken naar een auto had ook prioriteit in die periode, net als wennen aan de nieuwe baan in een nieuwe werkcultuur. Nu zijn we zes maanden verder en het hele circus is weer opnieuw begonnen. Een totale déjà vu onttrekt zich aan ons voorbij. Onze huurbaas zei totaal onverwacht en onredelijk de huur op waardoor wij genoodzaakt waren om andere woonruimte te vinden. Gelukkig vonden we die nu ook snel, maar meteen verhuizen kon contractueel niet, dus we leven weer tussen de dozen en zullen dadelijk opnieuw een huis moeten gaan inrichten en we zullen opnieuw moeten gaan wennen aan een andere buurt. Waarbij onze zoon zich hardop afvroeg bij het inpakken van een paar dozen: als we dan toch moeten verhuizen, kunnen we dan niet gewoon terug naar Nederland? Arm kind, hij moet weer schakelen. Hij déjàvuut wat af. Naast de nieuwe woonruimte ontdekten wij dat één auto bere onhandig is als er twee mensen gaan werken in totaal verschillende richtingen, dus de zoektocht naar een tweede auto werd gestart en met goed gevolg afgelegd. En om het plaatje compleet te maken ben ik na lang wachten begonnen op een andere school, dus het wennen aan een andere schoolcultuur deed wederom zijn intrede. Gelukkig went het allemaal snel, dus de periode van déjà vu duurt steeds korter. Ik ga er ook vanuit dat dit binnen dit fenomeen van kortsluiting in mijn bovenkamerherinneringen maar één keer herhaald worden. Vanuit die gedachte kunnen we over een paar weken dus even rustig adem halen en gaan settelen en borgen.