kabinet

Bij het schrijven van deze column is het meer dan waarschijnlijk dat het kabinet gaat vallen. Het voelt als een spel waarin ontzettend vals wordt gespeeld, met uiteindelijk enkel verliezers. Want wie behartigt nog het landsbelang, als persoonlijk gewin vooraan staat? We zitten er met onze neus bovenop en kunnen het niet veranderen. Er zijn zoveel mensen die nu wanhopig de koppen bij elkaar steken om te kijken of er nog iets te redden valt, en er zijn net oveel mensen die staan te juichen om het stokje over te nemen. Het stokje dat nog niet aan dirigeren toe is gekomen. Het stokje dat nog aan het roeren was om van de brij een geheel te maken. Het stokje dat nog geen kans heeft gekregen of heeft genomen om zich te bewijzen naar het volk. Na de verkiezingen in oktober was ik blij om te lezen dat er een kabinet was gevormd waar ik mij wel in kon vinden. Ik had goede hoop op vele verbeteringen, maar vooral op stabiliteit. Een stabiele regering voor een paar jaar. Soms kijk ik met angst naar het journaal en voel een innerlijke onrust ontstaan. Zoveel ellende, zoveel misgunnen naar anderen, zoveel onbegrip. Niet alleen op ons eiland, maar ook in de rest van de wereld voelt het soms instabiel. Veranderingen beginnen bij jezelf, dus ik hoopte op stabiliteit op ons kleine eiland, dat zou al een begin zijn. En toen kwam de Amerikaanse verkiezing. En toen won Trump. Ik heb hem een eerlijke kans gegeven, door te denken, misschien valt het wel mee met zijn ideeën, maar niets van zijn ideeën valt mee. Sterker nog, het lijkt alleen maar erger te worden. Niet eens meer elke dag hoor ik iets wat mij doet verbazen, soms gebeurt het elk uur. Ik hoor op het journaal ook nu verhalen die mijn angst inboezemen. Waar gaan we heen met elkaar? Trump lijkt alleen de scepter te zwaaien. Hoe lang kan dat nog? De wereld wordt er mijns inziens niet stabieler op. Ik hoor en lees onvrede vanuit het Midden-Oosten maar ook vanuit Mexico, het zuiden. Zelfs vanuit de Verenigde staten zelf. En dan komen in Europa ook verkiezingen. Zo heeft het Verenigd Koninkrijk al besloten dat een Brexit voor hen de beste optie is en wint Wilders met zijn PVV volgens de peilingen straks de verkiezingen in Nederland. Frankrijk en Duitsland volgen later in het jaar. Ik mis Tinkerbel met haar magisch poeder. Ik mis Harry Potter met zijn toverstaf. Ik mis de gave om zelf spreuken uit te spreken. Ik vraag niet veel. Enkel een stokje, een roerstaafje eigenlijk, meer is het niet. Maar het staafje om af en toe even te mogen roeren als er op lokaal of op wereldniveau verschuivingen plaatsvinden op politiek gebied waar ik angstig van wordt. Dan kan ik even roeren zodat alles weer op zijn plek valt in die grote pan waarin we ons veilig moeten voelen. En mocht er echt niets meer te roeren vallen, dan breng ik het op smaak en neem af en toe een hapje. En als ik dan per ongeluk de president van Amerika een keer inslik hoop ik dat ik mij niet verslik, zodat ik toch weer kan roeren in de ruimte die is ontstaan.