7 bananen

 ‘Goedemiddag groenteman, ik zie dat u van die zwarte bananen heeft’, staat mevrouw verlekkerd te kijken.

‘Ja mevrouw, dat is helemaal niets meer, u mag ze zo meenemen’.

Met een tas vol gaat mevrouw gelukkig naar huis, waar ze met liefde die avond de bakbananen opbakt.

Een week later ziet ze bij diezelfde groenteman weer bakbananen liggen. Ook nu zijn ze al flink zwart.

‘Zal ik ze vast voor u inpakken mevrouw’, hoort de vrouw de groenteman zeggen.

Een paar weken gaat dit goed.

Dan vraagt de groenteman aan  de vrouw: ‘Ik heb nog meer groenteafval voor uw varkens mevrouw, wilt u dat ook?’.

Het mag dan zomer zijn en best warm,  maar de rode kleur die op de wangen van mevrouw verschijnt heeft niets met de warmte te maken. Zo eerlijk als ze is zegt ze nog: ‘wij hebben geen varkens meneer, wij eten ze zelf op’.

De vriendelijkheid waarmee de groenteman iedere week de bananen aan de vrouw meegaf verkoelde ter plekke en in het vervolg waren de bananen tegen een fikse verkoopsprijs te koop.

Als ik bakbananen wil hebben kan ik tegenwoordig gelukkig bij mijn eigen supermarkt terecht. Daar liggen ze iedere week. Net als de carnisa die ik koop voor de stoba, de bananenbladeren voor de ayaka’s, de promentès en zelfs kolita en cocorico. Ik heb dan ook wel een hele goede supermarkt bij ons in het dorp die zich voor heeft genomen dat dit soort producten gewoon standaard in de winkel moeten liggen. Ik verdenk de bedrijfsleider er nog steeds van dat hij een aantal jaar op Curaçao heeft gewoond. Waarom zou je anders, in een gehucht als waar wij wonen, kolita verkopen. Behalve de tandarts heeft niemand profijt van deze heerlijke lekkernij.