En dan zeggen ze dat honden rustgevend zijn. Onze Sarah bewijst het tegendeel. Zo rond een uur of drie, midden in de nacht begint het janken. De adviezen verschillen dusdanig dat je het nooit goed doet. De één zegt laten janken, de ander zegt, naast je bed in een doosje neerleggen.
Weer een ander oppert zelfs in bed nemen. Nu hebben wij een groot twee persoonsbed, maar naast mijn man, ligt daar ook vaak het kind, dus een hond is mij te gortig.
Maar goed, wat te doen als de hond gaat janken.
Ik val toch weer in slaap. De hond is dus ook rustig geworden. Maar niet voor lang. Tegen vijven begint het weer.
Als ik dan eindelijk denk , goed ik zal hem naar buiten laten, is het natuurlijk al te laat. De badkamer, waar hij s'nachts woont is al bevuild. De lucht komt je tegemoet zodra ik de deur openmaak.
Sarah is helemaal gelukkig, vrienden lijkt ze te roepen. Ik doe de achterdeur open en Sarah springt blij naar buiten waar ze na één meter op de grond gaat liggen en mij hoopvol aankijkt. Slaperig kijk ik terug. Ja, en nu? Dan maar weer naar binnen. Hond weer in de badkamer, ik in het bed van de kleine. Die was inmiddels ook wakker geworden en vroeg om een boterham. Ik dacht het niet he.
Samen in zijn bed, blijf ik de hond horen.
Het duurt maar een kwartiertje zegt manlief als ik grommend onder de deken verdwijn. Inmiddels weer in mijn eigen bed.
Dat kwartiertje houdt dan inmiddels al een half uur aan.
Ik ga eruit. Dit hou ik niet meer vol.
Nu zitten we samen in de kamer. Sarah helemaal blij, en ik ben sjacherijnig.
Rust.....deze hond geeft geen rust. Ik geef rust, door de hond mee te nemen naar de kamer. Straks mag ik gaan slapen. Wanneer man en kind wakker worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten