8 op tijd

Op Curaçao leefde ik in de luxe positie dat ik niet de bus hoefde te nemen naar school of naar de stad. Ik had een moeder, die als bijbaantje taxichauffeur voor haar dochters had.

Niet altijd. Zuslief wilde eens naar Punda, maar er was geen vervoer. Geen probleem. Dan ga ik toch gewoon met de bus zei ze vol goede moed. Samen met een vriendin liepen ze naar de bushalte waar ze gingen zitten. Deze bushalte was voorzien van een bankje. Na ruim een half uur wachten stopte er een auto voor ze. In de auto zaten voorin twee dames en op de achterbank minstens vier kinderen.

‘Deze bushalte bestaat niet meer meisjes’.

Hulpeloos keken mijn zus en haar vriendin elkaar aan. Wat nu?

‘Jullie kunnen wel met mij meerijden’, zei de mevrouw vriendelijk. Dat haar auto eigenlijk al vol zat maakte haar blijkbaar niets uit. Mijn zus en haar vriendin ook niet, want die stapten vrolijk in, kinderen op schoot, op weg naar Punda.

Dat de bushalte was opgeheven was niet bekend. Dat ze al een tijd stonden te wachten vonden ze niet vreemd. Dat hadden ze wel gehoord. Gewoon wachten en dan komt er vanzelf een bus. En als je elke dag op dezelfde plek staat dan wacht de bus wel op jou.

Dat het openbaar vervoer in Nederland anders is geregeld werd al snel duidelijk toen we hier net woonden. Met de trein naar Amsterdam. Op het station stond op de borden dat de trein om tien voor elf zou vertrekken.

Eerst nog wat eten kopen dus voor onderweg. Dat moest kunnen. Het was pas kwart voor elf. Iets na tien voor elf kwamen we het perron oplopen en in de verte zagen we de trein wegrijden.

Stampvoetend gingen we verhaal halen bij de stationschef. Die keek ons niet begrijpend aan.

‘Wat bedoelen jullie, de trein heeft niet gewacht?’.

‘Nou, we waren toch al op het station?’.We leerden heel snel dat de treinen in Nederland niet op passagiers zal wachten.

Treinen vertrekken hier altijd op tijd, zei de stationschef.

Jahaaa, tenzij het te hard waait, te hard regent, sneeuwt, ijzelt, er een hittegolf is, er te veel passagiers mee willen, …..