un hanchi

Regelmatig rij ik langs een hanchi waar ik altijd een soort van melancholisch warm gevoel van krijg. Het is eigenlijk niet eens een steegje, het leidt nergens heen. Het is meer een erf waar vier woningen samen komen.  Vanaf de weg kijk je uit op het kruispunt dat de huizen met elkaar verbindt. Zo moeten er vele pleintjes geweest zijn in de tijd van de steegjes in Otrobanda of op Pietermaai. Het ligt er maar net aan vanaf welke hoek je binnenkijkt of het een pleintje of een steeg is. Het ligt aan een doorgaande weg, vlak voor een kruispunt, waardoor je vaak even stil staat en ongegeneerd mee kan leven.  Het steegje is nooit leeg. Het is een levend schilderij van alledag. De was wappert als gekleurd achtergrond tableau in de wind. En het feit dat er minstens drie wasmachines staan verklaart waarom er altijd was hangt. Kinderen rennen rond en om de huizen. De een in een broekje, een ander in een jurk, allen op blote voeten. Het zijn er veel en allemaal in de schoolgaande leeftijd. Mogelijk dat er ook oudere jeugd woont, maar die zie ik zelden. Dit stuk is het domein van de jongste jeugd. Soms zitten ze netjes op een rij op het stoepje voor één van de huizen. Tegenover hen, op het andere stoepje staat een stoel en één voor één worden de kindjes geknipt door een man die knipt en mogelijk grappige verhalen vertelt op hetzelfde moment gezien de gierende lach van de kinderen. Of ze lachen de geknipte uit. Daarvoor sta ik nooit lang genoeg stil. Het zijn interpretaties van korte duur. Net als bij een stil leven aan de muur. Het beeld is er, het gevoel, de gedachten en conversaties zullen we er zelf bij moeten verzinnen. Zo ook stond de opa nog niet zolang geleden aan een auto te sleutelen en de kleinzoon stond er geïnteresseerd bij. Geen telefoon in zijn handen, dus ik wil graag geloven dat hij aan het leren is van opa. Misschien wordt het ooit wel zijn auto zal hij kunnen denken. De moeders zie ik zelden. Het zijn voornamelijk kinderen en manfiguren. Zijn ze aan het werk? Zijn ze buitenshuis? Ik kan het niet vertellen en ook niet vragen. Daarmee zou ik de idylle verstoren. Ze zouden zich bekeken voelen en mogelijk iets verzinnen om het zicht te verminderen. Dat kan ik niet riskeren. Het is mijn levende boek. Het boek waar ik geen tijd voor neem om te lezen. Het is mijn levend schilderij waar ik elke keer als ik er langs rij, opnieuw nieuwe dingen ontdek.  Nooit heel spannend, maar genoeg om er een romantisch gevoel van te krijgen en te fantaseren hoe het vroeger in Otrobanda geweest moet zijn. Een gevoel waarbij saamhorigheid de boventoon voert. Een gevoel waar geen plaats is voor armoede, afgunst en narigheid. Dit is mijn fantasie en die mag ik invullen zoals ik wil.