Moderniteiten

Wat  is het toch luxe om in deze tijd te mogen leven. De techniek waarmee we nu contact kunnen hebben met de andere kant van de wereld is zo makkelijk. Mijn opa en oma schreven brieven die per boot van de ene kant van de wereld naar de andere kant moesten gaan. Dat duurde maanden. Begin jaren tachtig schreef ik ook nog brieven naar mijn vriendinnen in Nederland, maar wel per luchtpost, dus een stuk sneller. Ik hoefde geen maanden te wachten, maar weken. Bladzijdes vol schreef ik. Direct antwoord krijgen op mijn vragen kwam niet eens in mij op. Vol spanning wachtte je de weken erna tot er post terug kwam. Ik sloot me op in mijn kamer, huiswerk bleef liggen, die brief ging ik lezen. En soms had je geluk en kwamen er wel twee brieven tegelijk. In de eerste jaren dat ik studeerde in Nederland waren het nog steeds brieven die we schreven. Mijn moeder schreef schriften vol. Heerlijk, gewoon over alledag, zo was het net alsof ik erbij was. Ik vermoed dat ze er minder terug heeft gekregen dan dat ze er heeft verstuurd. Al gauw kregen mijn zus en ik een faxmachine thuis. Zo konden we sneller even een briefje sturen en niet veel later kwam de computer in huis met internet. Een e-mail sturen was toch wel het summum. Het schrijven van brieven was daarmee ook redelijk snel van de baan. Zo nu en dan kwam er nog één. Met het verbeteren van de snelheid van het internet, werd de verwachting ook anders. Het antwoord diende snel gegeven te worden. Heden ten dage is het niet bij te houden hoe snel het contact gaat. Met één ping weet mijn zus hoe het met mij gaat. Het tijdsverschil achterwege latend. Ook zij moeten slapen. Hoewel ik ook mensen ken die midden in de nacht antwoord geven. Ongelooflijk. Die worden wakker bij elke ping en reageren. Ik weiger. Ik wil slapen, dus de telefoon ligt er wel, maar ik reageer niet. Ik lees ook niet. Het is wel mooi dat het allemaal bestaat. We zijn dan wel verhuisd naar Curaçao, maar ik ben nog zo op de hoogte van alles dat gebeurd bij vrienden en familie in het buitenland. Met Pasen hadden wij jarenlang het huis vol. Die vrienden komen nog steeds samen, maar nu bij mijn zus. Met facetime heb ik ze allemaal gezien en gemist. Dat emigreren heeft als grootste vervelende bijkomstigheid dat je ook iets moet achterlaten. In ons geval vooral familie en vrienden. Zoonlief zou zijn neven en nichten erg missen, maar ze ontmoeten elkaar nu in een virtuele wereld. Met een live facetime verbinding spreken ze af in een spel om samen te spelen. Ik hoor ze op de achtergrond en het is net of ze beiden fysiek in de kamer zitten. En toch hebben we van de week kaarten gekocht. Voor broer en zus. Het verschil zit hem erin dat wij vroeger die kaart meteen schreven, want het zou nog weken duren voordat hij aan zou komen. Nu ligt hij weken op de bar, voordat hij geschreven en verstuurd wordt en duurt het een paar dagen voordat hij daar aankomt. Antwoord verwachten wij met een ping.