reunie

Ik zie een oproep tot een reünie voorbij komen op Facebook. Snel kijk ik wie er heengaan, ken ik mensen, ken ik ze goed. Goed genoeg om een avond kletsen mee te vullen? Soms sluit ik aan, soms laat ik hem aan me voorbij gaan. Maar ik word altijd blij als ik het zie. Wat fijn, en wat goed, dat mensen contact houden.

Ik heb een zeer uitgebreide, diverse vriendengroep uit Curaçao. Ik hoorde nooit bij één clubje. Ik fladderde rond. Ik had met iedereen contact en dat vind ik nog steeds heel waardevol. Ik spreek wel eens mensen die enkel hun eigen vriendengroepje hebben en niemand meer. Ik krijg het benauwd bij het idee. Het is mij ooit, lang geleden wel eens voor de voeten geworpen. Ik had een vriendje, die niet binnen onze vriendengroep hoorde. Van één van deze vrienden kreeg ik te horen dat ik het maar uit moest maken, want hij was niet één van ons. Ik heb het inderdaad uitgemaakt. Met die zogenaamde vriend dan wel te verstaan. Ik heb onze vriendschap in de ijskast gezet en ben voor de relatie gegaan.  Ik hou van al die verschillende mensen, met hun meningen en gewoontes.

Eén groepje is speciaal. Met hen zijn we de eerste jaren in Nederland doorgekomen. Samen, met zorg voor elkaar denken we toch nog nette, gelukkige volwassen mensen geworden te zijn. Door de jaren heen zijn we ieder ons eigen weg gegaan, maar we proberen toch minstens één keer per jaar samen te komen.

Vorig jaar moesten we bekennen dat we enkelen in heel 2013 niet gezien hadden. Gedurende 2013 had ik daar geen last van. Toen het uitgesproken was wel. Ik heb ons toen beloofd dat dat niet meer zou gebeuren. We spreken elkaar jaarlijks met pasen, waar aanhang en kinderen ook welkom zijn. Tijd om echt even bij te kletsen lukt vaak niet. We zijn met teveel mensen en je wil toch even iedereen spreken, bovendien vragen de kinderen veel aandacht.

We hebben afgesproken dat we elkaar ook een keer moeten zien zonder aanhang en kinderen. Dat lukt soms. Dan gaan we uit eten en kletsen we heerlijk bij. Aan een half woord hebben we genoeg en we hoeven niets uit te leggen aan onze partners over die mensen van vroeger, of over die gebeurtenissen waar we allemaal bij betrokken waren. Ook kunnen we  ongegeneerd ons ongenoegen uiten over alles wat we niet fijn vinden van Curaçao. Want wij mogen dat vinden. Als onze partners commentaar hebben op het eiland dan kunnen we dat slecht verdragen. Al hebben ze nog zoveel gelijk, ze krijgen het niet. Enkel omdat ze er niet bij waren toen het anders was.

Door het gefladder heb ik met meerdere groepen mensen reünie momenten, en de gezamenlijke deler blijft het even thuisvoelen bij elkaar. Mijmeren over vroeger, maar zeker ook stilstaan bij het heden en vooruit kijken en dromen over de toekomst. Leren van elkaar. Net als toen. Nette volwassenen zijn we al geworden, nu nog respectabele bejaarden.