automatiek

Toen ik net in Nederland woonde om te studeren waren wij natuurlijk arme studenten. Geld voor exclusieve diners hadden we niet.  Een avondje uit eten was bij ons steevast een pizza bij een leuk en gezellig pizza restaurantje met studentenprijzen. Omgerekend in euro’s betaalden we denk ik vijf euro voor een pizza. En op dinsdag zelfs maar drie euro.

Zo’n pizza geeft een paar uur lang een goed gevuld gevoel, maar na de nodige drankje, zo tegen het einde van de nacht kwam de honger toch weer opzetten. Keus voor exclusiviteit was er nu niet meer op dit tijdstip. We waren overgeleverd aan de automatiek van de FEBO.  Ik zal de automatiek uitleggen, aangezien ik er op Curaçao nog nooit één heb gezien. De officiële uitleg van Wikipedia is als volgt:  Een automatiek is een verkoopautomaat. In een automatiek ligt bereid voedsel op een servetje of kartonnetje achter glazen deurtjes, waar het warm wordt gehouden. De consument kan zo'n deurtje na inworp van muntgeld openen en het product zo meenemen. Het voedsel uit de automatiek wordt vaak op straat opgegeten, al zijn er meestal ook enkele zitplaatsen voorzien.  Naast de friet die wel vers werd gebakken had je niet veel keus bij de automatiek. Kroketten, kipcorn, frikadellen en kaassoufflés waren wel zo’n beetje de keus op het menu. Maar als je  honger hebt dan smaakt een kroket zalig.

Mijn ervaringen met automatieken hielden niet op bij het stappen. Elk gerenommeerd treinstation in Nederland had ze ook. Deze werden ’s-Avonds gevuld voor diegene die bij het nemen van de laatste nachttrein nog wel zin hadden in iets lekkers. Die nachttrein nam ik nooit. Wel de eerste ochtendtrein. Als we naar Curaçao vlogen bijvoorbeeld. De KLM vloog in die tijd op voor ons onchristelijke tijden, waardoor wij om zes uur in de ochtend in de eerste trein zaten op weg naar Schiphol. Ik kan uit ervaring vertellen dat een frikadel, van de vorige avond, uit de automatiek nog best smaakt. Inmiddels vraag ik mij af wat er dan in hemelsnaam in die frikadellen moet zitten, als die na zoveel uur, gelegen in de warmte nog smaken en goed zijn.

Ik was het fenomeen automatiek een beetje ontgroeid vond ik van mijzelf. Ik kan mij inmiddels meer veroorloven dan de kroket uit de automaat, bovendien smaakt hij me niet meer zo. Toch is de automatiek weer helemaal hot bij ons in het dorp. Geen kroketten of frikadellen worden verkocht, maar aardappelen, eieren en tomaten. Vers van het land, vers van de kip, zo de automaat in. Vierentwintig uur per dag beschikbaar. Goedkoper dan in de supermarkt, een eerlijker product e, maar vooral heel erg lollig. We gaan terug naar de basis. Eerst was het friet, nu de aardappel. Toen de kipcorn,  nu de eieren, straks de kip?