wat een weekend

Er zijn van die weekenden dat je gewoon lekker op het strand wil liggen, met een goed boek, glaasje drinken uit de jug en fastfood in het vooruitzicht.

Zo’n weekend had ik dus niet. Het begon al vrijdagochtend vroeg. Onze zoon had extreem erge buikpijn. Nu heeft hij altijd last van zijn buik, maar deze ging niet over en zat onder de navel. Ik naar de huisarts met hem. Die vermoedde na onderzoek een blinde darmontsteking, dus met een verwijzing op zak, naar het ziekenhuis. Onderweg ontstond al stress, want hij had begrepen dat er bloed afgenomen moest gaan worden. Dit heeft hij jammergenoeg al vaker ondergaan, dus hij weet hoe het voelt. Hij was zo gespannen en moest zo hard huilen dat het prikken mislukte, dus tot overmaat van ramp, moest hij een tweede keer geprikt worden, nu in zijn andere arm. Een liedje en de belofte om langs de speelgoedwinkel te rijden deden hem iets kalmeren. Het bloed was goed, de reactie op aanraking van de buik niet. Toch mochten we naar huis, als we de volgende dag maar terug zouden komen.

Thuis lag manlief nog op bed. Die was een paar dagen eerder door zijn rug gegaan. Als een aangeschoten pinguïn loopt hij af en toen door het huis, om van daaraf weer snel terug op bed te kunnen liggen.

Zaterdagochtend stonden wij weer in het ziekenhuis. Weer om bloed te prikken. Er was ons alleen niet verteld dat zoonlief nuchter moest zijn. Geeft niets hoor zegt de zuster, zo te zien gaat het weer goed, u kunt wel weer naar huis. Hou hem maar een beetje in de gaten. Dat viel dus mee. Thuis gekomen liep manlief nog altijd als die pinguïn rond, waardoor het huishouden toch echt op mij neerkwam. Nu is dat huishouden niet zo spannend, maar dit weekend kregen we wel een heel bijzondere verrassing. We maakten het cavia hok schoon en kwamen er toen achter dat we niet twee vrouwtjes hadden. Ja, er werd er wel één heel dik, maar als je denkt dat het vrouwtjes zijn, dan denk je daar verder niet over na. Ik vond vooral dat ze zo veel aten. Dat blijkt dus. Drie jonkies liepen vrolijk dartelend rond in het hok.

Door al deze zorg heen hinkte ook onze kat, met een geamputeerde poot. Twee weken geleden, is hij waarschijnlijk aangereden, vorige week is zijn poot geamputeerd, en nu is hij herstellende met veel pillen en andere vloeistoffen die met pipetten toegediend moeten worden.

Inmiddels loopt mijn man nu meer als een manke zwaan, dankzij de happy pils, zoonlief bleek diarree te hebben, dus voeding is aangepast. De kat blijkt heel goed te kunnen rennen op drie poten, toen de deur even openstond en hij eerder bij het gras was dan ik. En de caviapapa zit alleen in een hok terwijl moeder flink moedert over haar jongen.

Zondagavond. Ik zit op de bank. Ik schrijf deze column, ik drink een portje en denk aan dat strand, met dat drankje in die jug en die hamburger die klaar ligt als je er langs rijdt.