verbouwen

Het huis is klaar. Ons huis is klaar. We zijn vijf jaar bezig geweest met verbouwen.

Dat is zeker langer dan gepland, maar we hebben het vol gehouden. Het is een ultieme relatietest en ook die hebben we doorstaan.

We kochten een oud huis, uit 1930 en wisten dat er na de jaren 80 nooit meer iets aan gedaan was. Bij de koop hadden we rekening gehouden met een verbouwbudget en vol goede moed gingen we aan de slag.

Niet wetende dat de prijzen van de bouwmaterialen de jaren erna bijna verdubbeld werden, bleek ons budget bij lange na niet genoeg. Flink sparen, en alle extra’s door het jaar heen gingen in het huis zitten.

Ik heb tijdens ons proces regelmatig teruggedacht aan onze buren op Jan Thiel. Een ouder echtpaar, in mijn ogen toen, minstens 75 jaar oud, hadden een stuk grond gekocht om een huis op te bouwen.

Ze begonnen vol goede moed met de fundering en toen bleef het werk stil liggen. Later bleek dat het geld op was. Ze moesten eerst  weer wat werken en sparen om verder te kunnen bouwen. Na een paar maanden kwam er een kleine truck voorrijden en werd er door henzelf, met behulp van een mannetje,  een rij stenen gemetseld. Dit herhaalde zich elke paar maanden. Tot de maanden jaren werden en de meneer en mevrouw eigenlijk alleen nog kwamen om te chapiën. Ik had enorm veel medelijden met ze, maar zoals een puberbrein werkt, niet genoeg om er iets aan te doen.

Zij moeten geweten hebben dat zij hun droomhuis nooit af zouden zien. En toch hadden ze de moed om elke keer weer terug te komen om de bouwplaats op te ruimen of om een paar stenen te metselen. Ik bewonder hun moed en doorzettingsvermogen.

Ik laak een aantal buurtbewoners die hier misbruik van maakten. Soms was er wel geld voor grind, maar niet voor zand. Of andersom. Het grind werd vast gebracht. Zodat dat er vast zou liggen. Een aantal mensen in de buurt zagen dit als gratis winkel en haalden ’s nachts met kruiwagens grind weg. nooit hele bergen tegelijk, maar steeds een beetje. Dan zou het minder opvallen. Ik heb ze nooit kunnen betrappen. Ik zou toen ook niet geweten hebben wat ik had moeten doen. Nu wel, ik zou ze alsnog willen aangeven bij de politie, maar helaas wonen deze mensen niet meer op het eiland. Ik vind het zo laag, stelen van de armsten, terwijl je zelf genoeg hebt om het te kunnen kopen.

Wij hebben de leeftijd om nu te kunnen genieten van ons huis. Wij hebben de leeftijd om door te kunnen sparen als het geld even op was.

De meneer en mevrouw van de bouwkavel leven niet meer volgens mij , maar hebben altijd geloofd in hun droom.  Net als wij. Dat wij droomden van dit huis. Wij hebben het mogen meemaken dat het af is en maken ruimte voor nieuwe dromen.

Ik hoop dat de kinderen van die meneer en mevrouw de moed en middelen hebben om de droom van hun ouders waar te kunnen maken.  Om daarna vanuit die droom nieuwe dromen te mogen maken.