Carnaval
Met zorg zochten we onze kleren bij elkaar. Een korte broek, een leuk t-shirt, een pet en niet te vergeten een zonnebril. We stonden vroeg op om op tijd een goede plek te hebben. Op tijd voor de optocht, dat was zeker, hoewel geen prioriteit, want die begon nooit op tijd.
Tribunes, ja , die waren er wel, maar daar zaten wij niet. Wij wilden bewegen en lopen over de Rodeweg.
Eén van de ouders zette ons af en daar liepen we dan. Richting de begraafplaats, daar was plek, maar wat belangrijker was, daar stonden al onze vrienden.
We hadden niets afgesproken, maar we wisten dat het zo was. Begroetingen en de eerste hitte van de ochtendzon deed de eerste zweetdruppels over ons rug lopen.
De gran marcha begon. Los van de vele gaten die soms in de optocht vielen door verhitte vrachtwagens, lekke banden of fourage auto’s die nog niet waren gearriveerd was het één groot feest en wij dansten mee. Elke tumba kreeg evenveel aandacht, tussen de wagens door even naar de overkant schieten waar je een bekende zag, een klein stukje meelopen met een bekende en dan gauw weer terug.
En dan het einde van de rit, de laatste brassband was nog niet voorbij of wij sloten aan. In een lange stoet, door Otrobanda, over de pondjesbrug waar het even heerlijk uitwaaien was,door Punda met als eindbestemming Marie Pompoen, waar wij met onze heet geworden voeten in de vijver van het aldaar gelegen hotel gingen zitten. Kapot, van deze wandeling, vies, stoffig, bezweet, blaren op de voeten, maar zo voldaan. Het was veel beter dan vorig jaar en volgend jaar zou het beslist weer beter worden.
Met zorg zoek ik onze kleren bij elkaar. Maillot, extra sokken, warme broek, hemd, t-shirt, nog een t-shirt, trui, dikke jas, sjaal, handschoenen en een muts. Geheel afhankelijk van het weer pak ik ook die zonnebril of niet.
Het duurt even voordat ik de fiets uit de schuur heb, maar daar gaan we. Op weg naar de optocht. Hoe laat was het precies? Maakt niet uit, hoor ik naast mij zeggen, ze beginnen toch niet op tijd, het is toch Brabant he.
Samen staan we stil naast elkaar aan de kant van de weg. Dicht tegen elkaar aan om het niet te koud te krijgen.
Daar komen de eerste wagens, sommigen wat lokaal politiek getint, maar de meesten klein en schattig van de plaatselijke kinderclub.
Het einde van de optocht heb ik nog nooit gehaald, met verkleumde vingers en bevroren voeten stap ik vol goede moed op mijn fiets, wat glibberend van de resten sneeuw rij ik terug naar huis, en met een kop hete thee in mijn hand start ik de computer op.
Ze hadden toch echt gezegd dat de gran marcha via live stream te volgen is. Maar dat is mij nog nooit gelukt, te veel mensen die het ook willen zien, ik kom er niet tussen.
Dan maar die twintig seconden afwachten die het journaal vanavond laat zien.
Carnaval, een geweldig feest, maar in Nederland niet weggelegd voor iemand met tropisch bloed dat door de aderen stroomt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten