op bezoek

Ik kan mij nog goed herinneren dat mijn moeder een keer alleen naar Nederland vloog toen wij hier woonden  en dat ze in het vliegtuig, bekenden uit ons oude dorp tegen was gekomen in het vliegtuig. Dat wil zeggen, de garagehouder waar onze auto twee keer per jaar naartoe ging. Geen mensen bij wie je op de koffie ging, maar je zei elkaar wel gedag in het dorp. Zij waren op vakantie geweest en hadden een leuke tijd gehad. Ze zijn niet bij ons op bezoek geweest, dat zou ook gek zijn geweest, zo goed kenden we elkaar niet. Sterker nog, het duurde ongeveer een halve vliegreis voordat ze doorhad wie de mensen precies waren. Na eerst alle familie, vrienden en collega’s van Curaçao in gedachten afgelopen te zijn, daarna die van Nederland en het toen nog niet wist. Pas toen ze er niet meer aan dacht wist ze het ineens. Tegenwoordig kom je elkaar niet meer toevallig tegen. Je weet dankzij Facebook precies waar mensen zijn of zijn geweest. Meestal zetten mensen hun vakantiefoto’s pas nadien op internet. Zo ook met deze kennissen. Het was zo mooi geweest op Curaçao, een droomvakantie. Ik bleef even naar het scherm staren en verbaasde mij over het feit dat ze hier waren geweest. Meer nog dat ze niets hadden laten weten. Ook deze mensen kenden we uit het dorp waar we woonden. En deze mensen waren meer dan gewone kennissen. Samen met manlief jarenlang bij dezelfde zangvereniging, en hun zoon beste vrienden met mijn bonusdochter. En dan lees je dat ze geweest zijn. We zijn nog geen jaren weg. Ik had op zijn minst verwacht dat ze zouden laten weten dat ze er zouden zijn. Hoe gek is het als je elkaar per ongeluk tegen komt in Punda of op het strand. De kans dat je elkaar niet ziet is zoveel kleiner. Dat ze geen behoefte hadden aan contact is een conclusie die ik nu trek. Ik had dat wel graag van te voren geweten. ‘We zijn op Curaçao, maar de tijd is zo kort, en we willen echt samen weg , dus het zal er niet van komen om elkaar te zien’,  is toch een kleine moeite denk ik dan. Daar zou ik geen enkel probleem mee hebben. Een mailtje is zo gestuurd. Wellicht wilden zij zich niet aan ons opdringen hou ik mijzelf maar voor. Dat is een minder pijnlijke gedachte.
Gelukkig spreken we ook veel mensen die wel de moeite nemen om contact te zoeken. Soms zien we ze maar vijf minuten, soms een hele avond, maar leuk is het altijd wel. Zelfs contacten van verder weg. De zus van mijn zwager en haar man waren hier. We zouden met hen gaan borrelen, maar door omstandigheden werden dat een kleine vijf minuten en ook nog alleen met mijn man. Toch leuk om elkaar even gezien te hebben. Dat het dan soms toch nog bijna mis kan gaan bleek wel toen een mailtje van vrienden in onze spambox terecht was gekomen. Op de valreep toch nog kunnen lunchen. Ik heb mijn spambox nog gecheckt deze week, maar daar toch echt geen mail in van deze  bekenden. Wel van een heleboel anderen die maar wat graag contact zouden willen met ons. We hoeven alleen maar even de actievoorwaarden te liken en voilà, voor we het weten, zijn we vrienden voor het leven en hebben we wekelijks contact.