dia di bandera

Ik heb dia di bandera in Nederland nooit uitbundig gevierd. Wel hing de grote Curaçaose vlag aan onze voorgevel. Er is toen wel eens gevraagd waar de boekentas was en wie er geslaagd was. De vlag uithangen op 2 juli is in Nederland ongewoon, het is daar geen officiële feestdag, niemand van het koningshuis is dan jarig, maar in die periode zie je wel dat mensen vlaggen als hun kinderen zijn geslaagd voor de middelbare school. Niet alleen de vlag hangt dan uit, maar er hangt dan ook een boekentas bij. Onze kleine paste toen minstens zes keer in de vlag, zo lang is het geleden dat ik hem opgehangen heb. Inmiddels hebben we een kleiner formaat vlag, zo één die aan een autoraam past, dus de verhouding met zoonlief is tegengesteld.
We pakten deze zondag nog net het ceremoniële staartje mee op het Brionplein. Spanning op de gezichtjes van de jonge kinderen, ernst op de wat oudere. De senioren liepen ontspannen, het was hen wel bekend. Prachtig om iedereen met schoon gesteven uniformhemden en gepoetste schoenen te zien paraderen. Prachtiger dat sommigen of nog geen uniformhemd hebben of deze niet konden vinden, maar wel net zo trots mee liepen met de rest. De politiedroom van zoonlief bekoelde enigszins, want als dat inhield dat je dan ook in de parade mee moest lopen, daar had hij geen zin in. Dus mijn antwoord op zijn vraag over hoelang hij nog de tijd had om te beslissen wat hij wilde worden later, stelde hem weer gerust.
Bij onze wandeling op de brug kwamen we denk ik alle ministers en statenleden tegen. Ik heb niet gekeken of ze het er allemaal waren. Het waren veel mannen in pak en veel vrouwen in prachtige jurken. Zij liepen van het Brionplein naar Punda. Is er een protocol als deze groep mensen langs loopt? Of is dat alleen bij de koning en de koningin? Het blijft natuurlijk wel Curaçao, we wonen hier niet in Wassenaar. Nog geen tien meter verder kom ik een statenlid tegen die ik al heel lang ken. Jeugdvrienden zijn we. We geven elkaar een brasa en kletsen te kort, maar snel even bij. Dat voelde  heel normaal. Ik leg mij er bij neer dat mijn spontaniteit mij wel eens in moeilijkheden brengt, maar nooit dusdanig dat ik er wakker van lig. Die brasa omarm ik als cultuurvoorwaarde voor het eiland waarop we wonen. Waarschijnlijk is dit zo’n momentje waarbij ik mijn man hoor zeggen: Monique, stop nou eens met denken. Ik geniet van de rest van de ochtend, de muziek, het eten, de mensen om mij heen. Van mijn zoon die vol enthousiasme in de winkel van mijn tante meehelpt en dankbaar een ijsje accepteert.  Op de terugweg haal ik uit voorzorg even onze autovlag binnen. Hij wapperde bijna van zijn stokje. Later hingen we hem overdwars weer terug. Een beetje tegendraads met een eigen wil. Past wel bij ons