Er zijn op Curaçao ook seizoenen. Op dit moment zitten we
voor mijn gevoel in een soort herfstseizoen. De blaadjes blijven vallen van de
bomen. Onze tuin ligt bezaaid met bloemen en blaadjes, van de mango, de kenepa
en de mispel.
In Nederland vielen de blaadjes in de herfst ook fink van de bomen. Net zolang tot er geen blad meer aanzat. Die periode duurde een paar weken, een paar flinke stormen zorgden ervoor dat al het blad uiteindelijk allemaal in het gras in de tuin lag. Het harken kon beginnen. Met een grote bladhark bleef ik blaadjes harken tot alles weg was en de tuin winterklaar was, zoals ze dat met een mooi woord zeiden. Ik heb het ook wel eens niet weggehaald, maar dat bracht een grote rommel en gladheid met zich mee. Bovendien hou ik van een opgeruimde tuin ben ik achter gekomen. Onze tuin in Nederland was enorm groot, met veel grote bomen, dus toen we hier kwamen en in eerste instantie een huis huurden met voornamelijk palmen was ik daar erg blij mee. Bovendien had dat huis een betonnen tuin dus die bladeren van die paar bomen die er stonden konden opgeveegd worden. In onze nieuwe tuin staan grote oude bomen, fruitbomen, prachtig en vol vrucht, heerlijk. De buren vertelden mij dat een groot deel van de tuin gesnoeid was. Ik vroeg mij af hoe dat eruit gezien moest hebben en kon mij daar geen voorstelling van maken. Ook deze bomen verliezen blad, maar deze vallen in het kleine grind. Dus de bladhark kon weer tevoorschijn komen. Nu vond ik bladharken in gras al niet grappig. Bladharken in grind is erger. Het gros van het blad neem ik wel mee, maar het is nooit helemaal weg, dus ik zie altijd nog blad liggen. Bovendien is het hier een soort van permanente herfst. Het blad blijft maar vallen. Er lijkt geen einde aan te komen. In Nederland keek ik de boom in en dacht nog één of twee flinke stormen en de boom is kaal. Nu kijk ik de boom in en denk, pfff, het blad groeit er harder aan dan dat het eruit valt. Ik heb een bladblazer geleend en dat was heerlijk. Snel al het blad aan de kant, in vuilniszakken en aan de kant. Helaas vond onze hond die dichte zak een ware uitdaging die nacht, dus in de ochtend kon ik opnieuw beginnen. Ik dacht dat het vorige seizoen al een herfstseizoenwas, toen we last hadden van allerlei beesten die naar binnen wilden, ik vergeleek het met de herfstspinnen. We leven in een soort van permanent herfstseizoen, met zomertemperaturen en een continue geboortegolf bij de dieren die je in Nederland alleen in de lente ziet. Het winterseizoen gaat hier aan ons voorbij. Die zie ik enkel terug in vierkante vorm, in mijn glas drinken waar hij altijd welkom is.
In Nederland vielen de blaadjes in de herfst ook fink van de bomen. Net zolang tot er geen blad meer aanzat. Die periode duurde een paar weken, een paar flinke stormen zorgden ervoor dat al het blad uiteindelijk allemaal in het gras in de tuin lag. Het harken kon beginnen. Met een grote bladhark bleef ik blaadjes harken tot alles weg was en de tuin winterklaar was, zoals ze dat met een mooi woord zeiden. Ik heb het ook wel eens niet weggehaald, maar dat bracht een grote rommel en gladheid met zich mee. Bovendien hou ik van een opgeruimde tuin ben ik achter gekomen. Onze tuin in Nederland was enorm groot, met veel grote bomen, dus toen we hier kwamen en in eerste instantie een huis huurden met voornamelijk palmen was ik daar erg blij mee. Bovendien had dat huis een betonnen tuin dus die bladeren van die paar bomen die er stonden konden opgeveegd worden. In onze nieuwe tuin staan grote oude bomen, fruitbomen, prachtig en vol vrucht, heerlijk. De buren vertelden mij dat een groot deel van de tuin gesnoeid was. Ik vroeg mij af hoe dat eruit gezien moest hebben en kon mij daar geen voorstelling van maken. Ook deze bomen verliezen blad, maar deze vallen in het kleine grind. Dus de bladhark kon weer tevoorschijn komen. Nu vond ik bladharken in gras al niet grappig. Bladharken in grind is erger. Het gros van het blad neem ik wel mee, maar het is nooit helemaal weg, dus ik zie altijd nog blad liggen. Bovendien is het hier een soort van permanente herfst. Het blad blijft maar vallen. Er lijkt geen einde aan te komen. In Nederland keek ik de boom in en dacht nog één of twee flinke stormen en de boom is kaal. Nu kijk ik de boom in en denk, pfff, het blad groeit er harder aan dan dat het eruit valt. Ik heb een bladblazer geleend en dat was heerlijk. Snel al het blad aan de kant, in vuilniszakken en aan de kant. Helaas vond onze hond die dichte zak een ware uitdaging die nacht, dus in de ochtend kon ik opnieuw beginnen. Ik dacht dat het vorige seizoen al een herfstseizoenwas, toen we last hadden van allerlei beesten die naar binnen wilden, ik vergeleek het met de herfstspinnen. We leven in een soort van permanent herfstseizoen, met zomertemperaturen en een continue geboortegolf bij de dieren die je in Nederland alleen in de lente ziet. Het winterseizoen gaat hier aan ons voorbij. Die zie ik enkel terug in vierkante vorm, in mijn glas drinken waar hij altijd welkom is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten