Nostalgia

Nostalgia. Ik kan het niet beter omschrijven. Een fantastisch leuk concert in het Atrium van de Centrale Bank, door Maestronan Penshoná. Kinderliedjes van weleer passeerden de revue. En met weleer bedoel ik, weleer met hoofdletters. Mijn aanwezigheid haalde de gemiddelde leeftijd van het publiek toch iets naar beneden en ook ik ben de jongste niet meer. Liedjes gezongen door gepensioneerden, gedirigeerd door een gepensioneerde, de heer Frank Fransisca, en een publiek met overwegend gepensioneerden. Wat een warme middag in de koele airco zaal. Warm in de zin van welkom, gezellig, vertrouwd, prettig.
Iedereen die er zat had een glimlach om zijn mond van herkenning bij één of meerdere liedjes. De liedjes stamden uit hun basisschooltijd en het is duidelijk dat er veel gezongen werd. Groot applaus bij de meest bekenden. Woordelijk werd er meegezongen. Door de één luidkeels, door de ander stilletjes. Door mijn buurvrouw zeer stilletjes. Ze genoot op haar manier. We kwamen er al meteen achter dat wij nagenoeg dezelfde schoenen aan hadden en dat schept toch een band. Ik zou ons nog geen vriendinnen willen noemen, maar goede kennissen mag nu wel denk ik.
Ik moest dan ook de neiging onderdrukken om haar af en toe niet een porretje te geven. Goede kennissen helpen elkaar immers. Want na de eerste set van vijf liedjes zag ik haar ogen steeds dichtvallen en dommelde ze weg. Ogen gesloten en haar lippen murmelden soms mee met de muziek. Mijmerend in haar gedachten van toen wellicht. Mijn por was niet nodig geweest, bij elk applaus werd ze weer terug de realiteit in geklapt om daarna weer weg te zakken. Ik had na de pauze niet verwacht haar terug te zien. Gelukkig kwam ze als laatste toch de zaal weer in. Fris na een drankje en iets lekkers, klaar om de tweede helft volop te kunnen genieten. De momenten van wegdoezelen volgden elkaar steeds sneller op en het meeklappen bleef op het laatst uit. Maar genoten heeft ze. Met volle teugen.
De meeste liedjes hadden voor mij ook wel een herkenning. Mijn vader, een trouw koorlid oefent regelmatig waardoor ik ze herken. Maar één was speciaal. Een liedje dat mijn oma vroeger voor ons zong. Ik zou het nu niet meer na kunnen zingen, maar een zekere mate van nostalgia maakte zich van mij meester. Heel kort maar. De volgende nummers zeiden me niet veel meer.
Hoe zal dat gaan als ik en mijn leeftijdsgenoten gepensioneerden zijn? Ik kan mij maar weinig herinneren van mijn basisschooltijd. En liedjes zingen was duidelijk geen hoofdvak op mijn school. Ik ken er geen één meer. Eigenlijk maakt het niets uit. Of ik zorg dat ik lid wordt van het koor, dan leer ik de liedjes alsnog kennen. Of ik zorg dat ik naast een jongere ga zitten in de zaal die mij af en toe een por geeft en mij bij de les houdt. Terwijl ik mijmerend wegzak in mijn gedachten van weleer tot ik wakker geklapt wordt. En dat alles met die grote glimlach om mijn mond.