Remigreren part 9 heimwee

En dan ineens is het mij overkomen. Patsboem. Zonder vooraankondiging. Ik lig in bed en kan de slaap niet vatten en voordat ik kan bedenken waar ik last van heb begin ik te huilen. Eerst nog heel zachtjes, maar als ik het gevoel herken laat ik het toe. Heimwee. Dat is niet de bedoeling. Ik ben naar Curaçao gekomen om geen heimwee meer te hebben. Ik heb ook geen heimwee naar Nederland, maar wel naar de familie die ik daar heb gelaten.
Wat blijft dat toch lastig om je dierbaren verspreid te hebben over verschillende continenten. De afstand is zo ongelooflijk groot. Even op en neer gaan is niet mogelijk. En dan leven wij nog in een tijdperk dat we via de digitale wegen heel goed op de hoogte zijn van de anderen. Ik heb mijn jongste nichtje op de app. Dat zijn over het algemeen hele hilarische berichten. Veel plaatjes, weinig tekst en op de gekste tijden komen ze binnen. Wat ik mis is het lijfelijke contact. Even knuffelen. Wie weet dat dat op termijn mogelijk gaat zijn. Dat we volgens vele cineasten toch echt kunnen gaan teleporteren. Dat we met één knip met onze vingers overal ter wereld kunnen zijn. Hebben we ook meteen het fileprobleem opgelost. Hoewel ik dan luchtbotsingen zie ontstaan. Spatten we dan in miljoenen stukjes uiteen? En zal ik dan verder door het leven moeten met de armen van mijn tegenstander tot we elkaar weer gevonden hebben om te kunnen ruilen? Daar zal wel aan gedacht worden bij het uitvinden van deze mogelijkheid van transport.

Ik ben bang dat ik het niet meer mee ga maken, daarvoor gaat de ontwikkeling nog niet snel genoeg. Stiekem oefen ik wel al regelmatig. Kleinschalig in huis. Het verplaatsen van dingen door met mijn vingers te knippen. Bij elke knip hoop ik dat het die keer toch echt lukt en dat mijn huis schoon en opgeruimd is, maar ook nu, helaas. Ik zal zelf moeten blijven schoonmaken en ik zal zelf goed moeten sparen om af en toe de oversteek te kunnen maken.

En daar komt bij dat het mijn eigen keus was om deze stap te zetten. Weg van  huis en haard, terug naar mijn andere huis. En dat het missen van familie en vrienden daarbij zou horen was onvermijdelijk. Ik had het eerder verwacht en toen het uitbleef had ik het niet meer verwacht. Vandaar dat het mij overviel.

Ach, ik weet het. Het is een luxe en ik voel mij bevoorrecht om in twee werelddelen opgegroeid te zijn. Dat ik twee werelden ken. En ik weet dat het gevoel van gemis weer overgaat. In de ochtend lijkt de wereld altijd een stukje vrolijker, zeker hier op zonnig Curaçao. Alleen voelt de luxe heel soms, heel soms, even als een last.