hapjes

Met de kerstdagen en met oud en nieuw hebben we veel familie om ons heen gehad en vooral heel veel gegeten. Allemaal lekkere dingen. Allemaal herkenbare dingen. Zo had ik een ham di pasku klaar gemaakt. Eigenlijk al te vroeg. Voor de kerst was hij al op. Dus op de valreep toch nog maar een ham klaar gemaakt, zodat we met de kerst zelf ook ham hadden. Even naar de supermarkt gaan om een ham te kopen zit er hier niet in. Je moet je adresjes hebben, en in het Brabantse land, niet in de buurt van een grote stad is dat wel een uitdaging. De groothandel bood uitkomst.

Niet alles is een uitdaging. De bananenbladeren om de ayaka’s in te wikkelen kan ik bestellen bij de lokale supermarkt. Drie dagen later is het in huis, alleen het funchimeel, dat is weer een ander verhaal. Die kan ik hier niet bestellen. Daarvoor moest ik naar de toko in de stad. Maar ook dat ligt eraan waar je woont, want bij mijn zus, die vlakbij Rotterdam woont, lag het wel gewoon in de supermarkt in het schap.

De kalaboontjes hebben we ook bij de toko gekocht, alleen dat pellen hé. Dat blijft een hels werk, daarom smaken ze denk ik ook zo lekker. Je hebt er zo hard aan gewerkt om alles gepeld te krijgen, dat ze wel goed moeten smaken. Gelukkig namen mijn zus, haar dochter en de buurvrouwen die taak op zich dit jaar en mocht ik volstaan met proeven en genieten.

Jammergenoeg mislukten de empana’s en de aardappelkroketten. Geheel gemaakt volgens recept, ik had uren in de keuken gestaan ter voorbereiding en bij het uiteindelijke afbakken zagen de aardappelkrokketten het niet meer zitten. De ene helft viel uit elkaar en de andere helft bleef slap en uit vorm. Bij de empana’s was het probleem al eerder zichtbaar. Het begon al dat ze zich niet wilden schikken in de halve maan vorm en bij diegene die daar wel toe bereid waren lieten alle structuur varen in de hete olie, zodat er uiteindelijk niets over bleef. Het was inmiddels half tien in de avond, terwijl ik om één uur in de middag begonnen was. Het huilen stond mij nader dan het lachen, maar de kaasballen maakten alles weer goed. Die had ik nog klaar staan om af te bakken en die lukten allemaal. En ze waren heerlijk. Er waren er voor oud en nieuw niet zoveel meer over, want elke keer als iemand van ons langs de schaal liep werd er weer één uit gegeten. Maar dat gaf niets. Ze smaakten goed.

Dan had mijn zus ook nog kip op zuur gemaakt en had mijn zwager oliebollen gekocht voor oud en nieuw. Aan eten dus geen gebrek. Wel aan talent om alles te kunnen maken wat ik zou willen. Ik ga dit jaar maar eens op zoek naar een cursus in de buurt om empana’s, pastechi’s en aardappelkroketten te leren maken. Dat lijkt me een prima voornemen voor 2014.