kerstkrant 2013

Vrienden voor het leven

Volgens Wikipedia verstaan we onder vriendschap, een nauwe relatie tussen twee of meerdere mensen, waarbij geslacht geen rol speelt. Het belangrijkste waarop een goede vriendschap gebouwd is, is vertrouwen en onvoorwaardelijkheid.

En ik herken dit enorm als ik naar mijn vriendengroep kijk. In mijn pubertijd was ik deel van een enorme grote vriendengroep. Samen deelden we alles, lief en leed, elke dag weer opnieuw. Dit was niet de enige vriendengroep waar ik mij thuis voelde. Ik voelde mij thuis bij meerdere vriendengroepen.
Deze groepen kwamen zo nu en dan samen, daar was ook wel eens overlap van mensen, maar over het algemeen waren het aparte groepen. Apart in de zin van, andere samenstelling van mensen. Zo had ik een vriendengroep die zeer gemixt was, Nederlander en Antillianen, blank en donker, minder bedeeld en zeer bedeeld, je kon het zo gek niet bedenken, maar we waren een hecht, maar bont gezelschap. Wat maakte het dan, dat wij ons verbonden voelden met elkaar? Hadden we een gezamenlijk iets?

Mijn andere vriendengroepen kan ik beter typeren. Zo was er de groep vrienden, die als gemeenschappelijke deler Venezuela / Zuid Amerika / Spanje had. Allen Spaanssprekend.
En een andere groep die elkaar veel zag had als gemeenschappelijke deler muziek. We vormden een scholierenorkest en met enkelen van hen ontstond een hechtere vriendschap.
Zo was er ook die vriendengroep van school.

Ik voelde mij bij al de groepen thuis en de mensen zijn mij nog steeds allemaal even lief. Met de een heb ik meer contact dan met de ander, maar als ik naar de definitie kijk van vriendschap, gegeven door Wikipedia dan is vooral die onvoorwaardelijkheid een belangrijke factor.

Ik kan mensen voor jaren niet spreken, maar ik weet dat als ik ze nodig heb, ik maar hoef te bellen en ze staan voor mij klaar. En niet alleen wanneer ik ze nodig heb is het contact goed.
Zo heb ik vrienden in Nederland wonen en we zien elkaar soms maar één keer per jaar. We hoeven nooit opnieuw te beginnen, het is nooit vreemd. Het is altijd vertrouwd en prettig. Je hebt meteen een hoop om bij te kletsen over het afgelopen jaar, maar dat wordt door geen van beide partijen als vervelend ervaren. Sterker nog, het komt elk jaar weer ter sprake dat het toch wel heel bijzonder is dat wij elkaar, na ruim vijfentwintig jaar, nog steeds als vrienden beschouwen en dat we elkaar nog steeds iets te vertellen hebben, ondanks dat we elkaar eigenlijk nooit zien. Zo weet ik van hele goede vrienden niet wie hun Nederlandse vrienden zijn, ik heb er geen idee van hoe ze de verjaardagen van hun kinderen vieren, maar als ze voor me staan kan ik aan hun gezichtsuitdrukking meteen zien hoe ze zich voelen. We voelen ons nog steeds veilig bij de ander en dat voelt elke keer weer als een soort van thuiskomen.

Nog niet zo lang geleden had ik een verjaardagsfeestje in Amsterdam. Het is voor ons een uur rijden om er te komen, maar we hebben het er graag voor over. Daar aangekomen is het een blij weerzien met oude bekenden. Sommigen had ik al jaren niet gesproken, anderen nog recent, maar het was enorm gezellig en als vanouds hadden we weer veel lol. Wat dan ook opvalt is dat oude patronen van toen, a la minuut weer in ere worden hersteld. Zonder dat iemand zich daar op dat moment bewust van is. En niet alleen patronen zijn herkenbaar, we accepteren dit ook onvoorwaardelijk van de ander. We proberen niemand te veranderen. Waarschijnlijk hebben we dat allang geprobeerd, vijfentwintig jaar geleden, en waarschijnlijk weten we ook dat het geen zin heeft.

Overzeese vrienden zien we uiteraard nog minder, maar dankzij Facebook hebben we meer contact dan ooit, sinds we verhuisd zijn van het eiland. Ik weet niet of anderen dit ook zo voelen, maar als ik daarnaar vraag dan wordt dit wel herkend. Er is veel te zeggen over Facebook over privacy en massaal en noem maar op, maar het is voor mij wel een waardevol medium. Het houdt mij in contact met mensen die ik niet dagelijks meer om mij heen kan ervaren. De afstand is hierin de grote boosdoener. Niet alleen overzees, maar zeker ook binnen Nederland. Het rijden vind ik nog niet eens het grote probleem, dat heb ik er wel voor over, maar de spontaniteit is er niet. Ik stap niet in de auto om een uur te rijden, om te kijken of een van mijn vriendinnen misschien thuis is.

Op Curaçao rij je makkelijk een blokje om, om te kijken of er iemand thuis is, dat doe ik hier niet en dat mis ik wel.

Zo onvoorwaardelijk als vriendschap is, zo gekunsteld wordt het als je altijd van te voren moet afspreken wanneer je elkaar wil zien.  Bij echte vriendschap maakt het niet uit wanneer je elkaar ziet, dat mag elke dag zijn, daar zou geen agenda aan te pas hoeven komen.

Ik prijs mij gelukkig met Facebook, via dat medium heb ik weer opnieuw contact met mensen die ik al jaren niet meer gesproken had. Ik kan op die manier een beetje meeleven met hun leven, het voelt als het vroegere langsrijden. Even kijken wat de anderen aan het doen zijn. Ga ik mee doen of kies ik er nu even niet voor? Nu doen we dat dus virtueel.

Ik prijs mij gelukkig dat ik dit kan opschrijven. Ik heb een hoop vrienden waar ik op kan bouwen. De een meer boezemvriend dan de ander, maar wel allemaal vrienden. Man of vrouw maakt niet uit. Het is vertrouwd en onvoorwaardelijk.

Bon Pasku i bon aña