Euro Disney

Toen wij op Curaçao woonden zijn we twee keer naar Disney World geweest. Beiden keren niet als kind. De eerste keer was ik zestien, de tweede keer net twintig meen ik.

Beide keren gedroeg ik me zeker wel als kind, maar je kan niet anders in zo’n park. Iedereen is weer een beetje kind. Je moet wel, om geen last te hebben, van de lange rijen waar je in moet staan. Als volwassenen zie je de rij en ben je daarna constant bezig en aan het tellen hoelang het nog duurt. Als kind onderga je zo’n rij. Je krijgt van je moeder een snoepje en wat te drinken. Ze doet een spelletje met je en voordat je het weet is de rij voorbij.

Ik probeer mijn man al jaren mee te krijgen naar Euro Disney. Niet in de winter. Zeker in de zomer, ik wil op zijn minst proberen om het Florida weer na te bootsen. Dat zal nooit helemaal lukken, maar in de winter is het zeker kansloos. Maar weer of geen weer, mijn man wil er niet heen. Hij is meer van de bossen en zelf ontdekken.

Nu waren we in de zomer in Venetie. Daar wilden we allebei heen. maar eerlijk is eerlijk, we hadden net zo goed naar euro Disney kunnen gaan.

We namen de boot naar Venetie om de auto niet te hoeven parkeren. We stonden in de rij om de boot op te mogen. Op de heenweg duurde dat niet zo lang. Op de terugweg werden we bijna de kade afgedrukt, zo hard werd er geduwd om de boot op te komen. Iedereen wilde mee.  Daarnaast duurde het wachten op de boot eindeloos.

In Venetië zelf begon de pret. Het leek wel één groot mierennest. Wat een mensen. We lieten ons niet kennen en kozen een route. Welke maakte niet uit, bleek al gauw. Overal waren mensen. We doken een lunchroom in om wat te eten. De rekening was anders dan de prijzen aangegeven in de vitrine, maar bij navraag, bleek dat als je zit, je meer moet betalen dan als je het meeneemt en op straat eet. Ook maakt het uit of je op het terras zit bij muziek, of binnen, of staat. Niet zo vreemd dus dat het grote terras op het San Marcoplein , bij het orkest nagenoeg leeg was.

Venetië staat bekend om zijn gondelbootjes. Hier waren geen rijen. Joepie. Al snel werd duidelijk waarom. De prijs per rit was honderd euro. We hebben veel foto’s gemaakt en genoten vanaf de bruggen. De bootjes werden acuut minder aantrekkelijk.

Daarnaast zagen we dat de bootjes aan het filevaren  waren. In een lange slinger op de grachtjes.

De ambulanceboot was wel spectaculair om te zien. Zo zou er ook een politie- en brandweerboot moeten zijn, maar die hebben we gemist.

Hierop terugkijkend denk ik dat Disney World niet veel verschilt met Venetië. Lange wachtrijen hebben we gehad, heel veel mensen die hetzelfde willen, de hoofdprijs betalen voor het eten dat je eet en tot slot, je bent gewoon doodmoe als je weer naar huis wil en de kinderen jengelen.

Ik denk dat ik Euro Disney nog eens in de strijd ga gooien.