Televisie kijken deed ik eigenlijk zelden toen ik op Curaçao
woonde. Wij konden alleen tele8 ontvangen. En behalve telefiesta en wega di
number heb ik er niets van onthouden. Wij hadden in die tijd ook nog geen
kastjes waarmee je Amerikaanse zenders kon ontvangen. Die namen mijn ouders pas
toen we al studeerden in Nederland. Ik heb het ook nooit gemist toen ik er
woonde. Er was genoeg te doen en we luisterden graag naar de radio.
In Nederland keken we veel tv. Daar leerde ik ook soaps
kijken. Ik had er wel van gehoord. Ik had een tante die geen woord Spaans sprak,
maar alle Spaanse telenovellas kon volgen. Wonderbaarlijk vond ik het. Pas in
Nederland heb ik dat begrepen. Er viel niets te snappen aan een soap. Als je
enkel wat basiswoorden kent en gezichten kan onthouden, dan kan je ze een heel
aardig eind volgen.
Via studiegenoten maakte ik kennis met soaps. Amerikaanse
soaps. As the World turns en de the bold and the beautiful. Ik keek ze en
volgde ze. Tijdens het studeren. Gaat prima samen, je hoeft je aandacht
namelijk helemaal niet bij de tv te houden, je hebt wat achtergrondgeluid en
aan het eind van het programma weet je nog precies wat er is gebeurd.
Tijdens vakanties op Curaçao keken we natuurlijk ook soaps.
Nu wel, we hadden inmiddels TDS. Ik kon nu niet achteloos kijken en ondertussen
iets anders doen. In Nederland lopen we standaard een paar jaar achter met dit
soort series. Daar krijgen we het rechtstreeks. Opletten dus. Niet alleen voor
mijzelf, maar ook voor mijn klasgenoten. Die wilden na de vakantie allemaal
weten hoe het met hun favoriete serie verder ging. Aantekeningen maken om de
verschillende verhaallijnen van de verschillende series goed terug te kunnen
vertellen heb ik nooit gemaakt, maar ik had er een handel in kunnen beginnen.
Ik kijk ze allang niet meer. Als je ze één seizoen hebt
gezien, dan heb je ze alle vijftig seizoenen gezien. Toch kon ik het niet laten
om de laatste aflevering van as the World turns te kijken. En ook die kwam hier
pas twee jaar later. Ik had me voorgenomen om deze te zien, maar had ze
volledig gemist. Via internet toch gekeken en eerlijk is eerlijk, ook nu niets
gemist. Ik heb zeker tien jaar niet gekeken en kon het verhaal zonder problemen
volgen.
Nu met internet kan iedereen op de hoogte zijn van de
nieuwste ontwikkelingen van hun favoriete soap. En eerlijk gezegd is dat best
een beetje jammer. Ik vond mijzelf wel speciaal dat ik aan mijn studiegenoten
kon vertellen wat er zou gaan gebeuren. Ik wist dat. Alleen ik. Ik had even
mijn vijf minuten of fame. Ik had een handeltje moeten beginnen. Dat ik daar nu
pas aan denk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten