Nederland klaagland

Nederland is een klaagland. Er is een klaagcultuur die er niet om liegt. Het gras is altijd groener bij de buren. Het glas is altijd halfleeg. Als de zon al een keer schijnt, dan schijnt hij te fel. En als je tegenwind hebt op de heenweg, dan weet je bij voorbaat al zeker dat je die ook op de terugweg zult hebben. Ook op de werkvloer merkte ik die klaagzang van collega’s. Niets was goed. Er ging geen dag voorbij of het hele team had last van elkaar, van de kinderen, van de organisatie, van alles, maar nooit van zichzelf. Want bij die klaagcultuur hoort ook dat het nooit aan de klager ligt. Enige zelfreflectie is nog ver te zoeken. Op mijn werk ontdekte ik dat ik een tegengeluid wilde geven. Dus, heel bewust, ben ik voor elk beklag een positief tegengeluid gaan geven. “Omar kan weer niet stil zitten, ik word er gek van”, waarop ik zei: “Wat fijn dat je iemand in de klas hebt die af en toe even een glaasje water voor je kan halen.” Na twee jaar tegengeluid kwam ik voor de keus te staan. Of meegaan met het klaagteam of kiezen voor een andere werkplek. Ik heb voor het laatste gekozen en dat was een hele goede beslissing. Sommige mensen in het dorp mijd ik liever. Ik weet dat als ik hen spreek, ik gedeprimeerd weer naar huis ga. Er is dan niets meer goed in de wereld. Ook de televisie of de radio zet ik minder vaak aan. De manier van journalistiek is door de jaren heen zo veranderd. Van puur observeren en verslag doen van enkel feiten, lijkt het tegenwoordig wel nodig om bij voorbaat al een mening bij de ander op te dringen. Door de manier van vragen word je een bepaalde richting in geduwd, en helaas trappen er veel mensen in. De berichtgeving is negatief van aard en altijd in de klagende tijd. Ik geef de Nederlandse taal nog een jaar of vijftig en we hebben er een nieuwe tijd bij. Tegenwoordige tijd, verleden tijd, voltooide tijd en klagende tijd. Als ik dan zie hoe verwend wij zijn in Nederland. Hoe goed we het allemaal hebben met elkaar, dan is er geen reden tot klagen. Als ik dat dan vergelijk met Curaçao, waar veel mensen het echt minder goed hebben. Ik hoor hen niet klagen. Ze dealen ermee en gaan door. Daar zou menig Nederlander nog van kunnen leren. Helaas hoor ik ook steeds vaker het klaaggeluid vanuit de Antillen komen. Niet van de Antillianen, als wel van enkele Nederlanders die ook daar vinden te moeten klagen. Mensen, geniet van het leven, kijk om je heen en besef hoe goed je het hebt. Diegenen die echt reden tot klagen hebben, die hoor je niet. En als je dan echt wilt klagen en je vindt dat het gras bij de buren altijd groener is, dan is daar wel een redelijk simpele oplossing voor te vinden. Neem kunstgras.