Curasu

Elke week krijgen wij hier een huis-aan-huis krantje. Dat is gratis en gaat over het dorp. Er staan allerhande dingen in. Van informatie over kerkdiensten tot een knutselpagina van scholen. Vaak ook wel een soort diepte-interview met een plaatselijke bekendheid en nieuwtjes worden besproken. Ik blader het krantje altijd even door. Ik kijk bij de vergunningen die worden aangevraagd en waarvoor, om te voorkomen dat ik ineens verrast word door een bouwlustige buurman die een boom wil kappen waar wij schaduw van ontvangen. En zo viel mijn oog op de naam Curasu. Even lezen. Een jonge ondernemer begon een eettentje met snacks en maaltijden uit Curaçao en Suriname. Mijn hart maakt een sprongetje en ik spring letterlijk op van mijn stoel. YES, roep ik, dat scheelt weer werk. Ik kan mijn lekkernijen nu hier kopen. Ik hoef er niet voor naar Rotterdam te rijden. Ik hoef niet te zwoegen in de keuken. Mijn zoon kijkt me aan alsof ik gek ben, tot ik hem uitleg waar mijn enthousiasme vandaan komt en hij springt vervolgens met mij mee. Ik hoefde niet lang te zoeken om te zien waar het was. Vlakbij, nog geen vijf minuten rijden met de fiets, laat staan met de auto. Parkeergelegenheid genoeg voor de deur. Verkoop aan bentana. En dat is wel even wennen voor de gemiddelde Nederlander. Hoezo aan het raam kopen? Kunnen we niet ergens zitten? Dat heeft de vorige eigenaar ook genekt, nu moet je buiten wachten op je eten. Helaas meestal in de kou. Op Curaçao en ik neem aan in Suriname ook, is buiten wachten op je eten nooit een probleem. Sterker nog, het is er heel gewoon. Bij de truk’i pan sta je buiten op straat. Het eten wint het van de kou voor mij. De wind en kou trotserend ben ik aanwezig bij de opening. De partytent die ons enigszins droog kan houden wordt ondersteund door zware zandzakken, om niet de lucht in te vliegen. Ik bekijk het aanbod en maak een praatje met de jonge verkoper. Ja, ook ik kom van de Antillen, en nee, dat zou je niet snel aan mij zien. Ik doe mijn bestelling en krijg wat extra kaasballen cadeau, als Antillianen onder elkaar. Met mijn tasje gevuld kom ik thuis. Ik maak de zakjes open. De pastechi’s waren nog niet klaar, en empana willen ze nog wel gaan maken, dus die zou ik op een later moment moeten bestellen. Mijn broodje bakijouw was lekker, maar die kaasballen waren zo groot als kleine knikkers. Om niet meteen af te haken bestel ik de avond erna drie porties saté ku batata. Ik betaal voor mijn gevoel de hoofdprijs. Per portie 8,50 euro, omgerekend toch zo’n 16 gulden. En als ik daar nou twee dagen van zou kunnen eten... Maar helaas, aan het einde van de maaltijd nam ik nog een boterham. En nog wil ik niet opgeven, ik wil ook die pastechi’s proeven en kijken of ze al empana’s hebben, maar helaas na vier weken is de zaak dicht. Er is iemand de pui binnen gereden. Misschien had deze binnenrijder het toch te koud buiten? Ik sta inmiddels weer te zwoegen in de keuken thuis en eet mijn lekker smakende, maar onooglijke empana’s.