kleur bekennen

Ik verbaas mij de laatste tijd steeds vaker over het fenomeen ‘verschil in mensen’. Wie bepaalt nu wat de norm is? Moet dat bepaald worden?

Het mooie aan wonen op Curaçao vond ik altijd dat er zoveel verschillende typen mensen woonden en dat ging altijd goed. Of je nu blank of gekleurd was, het maakte niets uit. Welke religie je had, maakte ook niets uit, maar ik merk dat er een verschuiving in tolerantie aan het ontstaan is de laatste jaren. En het lijkt alleen maar erger te worden.

Te vaak komen er discussies langs op Facebook en de lokale kranten waarin de kleur van de mens de toon zet. De kleur van de mens wordt aangegrepen om een mening te mogen hebben of niet. Ben je wel gekleurd genoeg om een mening te mogen hebben, lijkt de tendens vaak te zijn. En daar heb ik moeite mee.

Aan de buitenkant zie ik eruit als de eerste de beste Nederlander, zeker als ik net terug ben op het eiland, veel te wit sta ik op Hato. Doordat ik meteen in het Papiaments begin te praten, met accent (soms geforceerd) dwing ik mensen anders naar mij te kijken en dat lukt ook. Ik wordt acuut geaccepteerd als zijnde, één van hen. In dit geval gaat het enkel over er zijn. Het wordt moeilijker als ik mijn mening wil verkondigen. Ik meng mij uit voorzorg maar niet in discussies. Te vaak wordt het mij duidelijk dat ik geen kant uit kan. Als ik het niet per definitie eens ben met de stelling die genomen is, namelijk dat veel ellende op het eiland veroorzaakt wordt door de blanke Nederlander, dan wordt mij racisme verweten. Dan ben ik ook zo’n Nederlander. Het hebben van een mening is dan ondergeschikt aan de kleur die je blijkbaar uitstraalt. Net zo vaak wordt het slavernij verleden erbij gehaald. Ik mag daar blijkbaar geen mening over hebben als blanke. Het verwijt, jij kan het ook niet voelen, want je hebt niet de juiste kleur hoor ik wel eens, terwijl ik enkel ook een mening heb.

Andersom heb ik er ook last van. Als bekenden een gechargeerde opmerking maken over Antillianen, Marokkanen, Surinamers en ga zo maar door en ik heb daar ook een mening over, dan is dat lastig. Ik heb het gevoel dat ik altijd het standpunt in moet nemen van de verdediging om niet voor racist uitgemaakt te worden, terwijl ik het soms wel met ze eens ben.

Hoe komt het toch vraag ik mij af. Dit was vroeger toch nooit zo’n issue. Waarom nu wel? Gaat het zo slecht op het eiland dat we een zondebok zoeken? Voelen we ons zo veel slachtoffer, dat we geen verantwoording meer durven nemen voor eigen daden en bij voorbaat anderen hiervan de schuld geven. En is dan iemand beoordelen op zijn huidskleur dan niet het makkelijkst? Dat is toch juist datgene dat je zelf niet wil? Dat doe je nu een ander wel aan.

Ik heb mij er bijna bij neergelegd dat ik het toch nooit goed doe. Voor de blanken ben ik te zwart en voor de zwarten te blank. Ik wil graag gezien worden als een multi-gekleurde persoonlijkheid met een duidelijk eigen mening. En ik dacht altijd dat elke Curaçaoënaar dat was.