wandelen

De feestdagen zijn weer voorbij. De vele kerstdiners ook. De kilo’s zijn gekomen. Om te blijven vermoed ik. Nu kan ik natuurlijk wel gaan sporten. Het zou een goed voornemen zijn, maar gezien mijn ervaringen van vorige jaren , een kansloos verhaal. De sportschool werd almaar rijker van mijn contributie en mijn conditie ging niet vooruit. Na drie keer zeer fanatiek aanwezig zijn had ik de vierde keer toch wel een hele goede smoes. En de vijfde keer een nog betere, en de zesde hoef ik niet meer uit te leggen. Hoewel ik dus niet meer naar die sportschool ging kon ik het abonnement nog niet opzeggen, dat had ik voor drie maanden afgesloten.

Op Curaçao ging ik nog wel eens lopen bij Corédor. Gezellig met een paar vriendinnen of met mijn ouders. Dat lopen was meestal een avondvullende bezigheid. Niet alleen de beenspieren werden daarbij in werking gezet, ook de kaakspieren. Er werd een hoop gekletst en besproken. Niet alleen met de mensen waarmee ik kwam, nee, vooral met iedereen die ik tegen kwam.

Het leek wel of heel Curaçao aan de wandel was in de avond. Om de paar meter kwam je wel weer een bekende tegen. Die liepen ook weer met vrienden, dus de week erna waren die vrienden ook jouw bekenden geworden.

Ik heb het hier wel eens geprobeerd. Wandelschoenen aan en lopen maar. Het begon goed. Al voordat ik de hoek om was had ik mijn eerste gesprek al gevolgd. De buurvrouw. Ze stond haar auto  op te ruimen. Nadat we dag hadden doorgenomen ging ik verder. Ik groette nog een paar buren bij het voorbij lopen van hun huis tot ik langs de maïsvelden liep. En daarna langs een paar weilanden met schapen. Nu vind ik lopen al niet leuk, maar a la, als ik dan bekenden tegenkom word het nog beetje leuk. Nu was de buurvrouw natuurlijk gezellig, maar meneer en mevrouw schaap zeiden zo weinig terug.

Een corédor zoals op Curaçao is hier niet. De vergelijking die er het dichtst bij ligt heet de sportschool. Zo’n gebouw waar je een abonnement voor moet afsluiten en waar je elke week jezelf in het zweet werkt, en toch is het anders. Ik heb hier groepslessen gevolgd. Dan lig je in een zaal met dertig vrouwen. Aan gepraat geen gebrek zou je zeggen, maar het moest stil zijn. Concentratie, adem in , adem uit. Denk aan je rugspieren, span die billen aan. Ik hoor het aan en zucht, ik kijk mijn buurvrouw aan en zij mij en we glimlachen lief. Dat is de enige beweging die mijn kaakspieren hier krijgen.

Al mijn goede voornemens ten spijt. Dit jaar zit sporten er niet in. Het kost mij alleen maar geld. Ik had mijn voornemen al voor de kerst gemaakt. Ik zou minder eten, dan hoefde ik ook niet naar die sportschool. Maar net als al die andere goede voornemens die mensen maken is deze ook mislukt. Misschien kan ik hem afschrijven op 2012. Dan heb ik nog een kans voor 2013. Ik zal eens een rondje omlopen, kijken of ik nog op goede ideeën kom.