De zoveelste dappere poging wordt ondernomen. Ik ga zelf pastechi’s en empana’s maken. Lustte ik vroeger liever pastechi’s, nu gaat mijn voorkeur uit naar empana’s. Bij de toko haal ik funchimeel. En soms kijk ik mijn moeder lief aan om een zak voor me mee te nemen. Het kookboek ligt klaar en alle ingrediënten zijn in huis. Gehakt en gesneden, zo voor het pakken. De empana’s lukken best aardig moet ik zeggen. Oke, ze zien er niet uit, de vorm is zeker niet verkoopbaar, maar ze smaken goed. Zolang ik het zout niet vergeet in het deeg.

De pastechi’s is een ander verhaal. Die willen niet lukken. Ik volg het kookboek tot op de letter met als enige resultaat half opengebarsten pastechi’s, waardoor de vulling er voor een groot deel uitgelopen is. En een keuken waar een bommetje is ontploft.

Het eerste wat ik dan ook altijd wil op Curaçao is naar de snèk gaan om er één te kopen. En dan heb je wel een probleem als je pas laat in de middag aankomt. Dan zijn ze op. Zo tegen het eind van de ochtend zijn er bij de meeste snèks geen pastechi’s meer te krijgen. In de supermarkten nog wel, maar veel keus is er dan niet meer.

Empana’s is een ander verhaal. Die zie je bijna niet meer. Ik denk dat dat een Chinees probleem is, aangezien bijna alle snèks door Chinezen zijn overgenomen. Omdat het al laat in de middag was werd het een saté ku batata. Staat ook altijd hoog op de lijst om te eten zodra ik op het eiland ben. In plaats van een snèk nu naar een Chinees, maar ik weet niet wat er aan de hand was afgelopen kerstperiode, maar ik heb nog nooit zo’n slechte saté ku batata gegeten. Gewone friet uit een diepvrieszak, te lang in het vet gebakken en geen saus. Daar komen we dus nooit meer. Jammergenoeg bleek de tweede Chinees die we later in de vakantie probeerden niet veel beter. Driemaal is scheepsrecht zeggen ze en dat was gelukkig ook zo. De laatste poging was de beste.

Inmiddels maken we dit thuis ook redelijk. Met dank aan een kookboek en Facebook. Even rondvragen hoe de saus gemaakt wordt en van verschillende kanten tips gekregen. Nu die pastechi’s nog. Maar tot die tijd hebben we gelukkig Glenda nog. Een mevrouw in Rotterdam die ze heel goed kan bakken. Het kost een paar centen, maar als ik dat afweeg tegen de tijd die ik kwijt ben met het zelf proberen te maken, de keuken die ik daarna opnieuw kan poetsen en de ergernis en teleurstelling van weer een mislukking dan zijn ze de prijs meer dan waard.