Ik heb mijn rijbewijs gehaald toen ik op Curaçao woonde. Geweldig, als ik erop terug kijk. Ik werd naar een parkeerplek gedirigeerd waar ik achteruit in parkeren moest oefenen. Ondertussen was mijn rijinstructeur uitgestapt, bij de snackbar aan de overkant gaan staan en had daar klaarblijkelijk met zijn vrienden afgesproken. Na een paar soda’s uit een bruin papieren zak werd de les hervat. Naïef als ik was, vond ik dit niet meer dan normaal.
Deze rijinstructeur is ook de enige man die mij ooit geslagen heeft. Bij het door de bocht heen gaan , had ik de neiging om met beide handen aan het stuur door te draaien, waardoor mijn handen in een vreemde knoop terecht kwamen. ‘No mamita’, hoorde ik hem zeggen, terwijl ik een tik op mijn vingers kreeg. Ik moest er wel om lachen.
Na een les of dertig, veertig, mocht ik examen doen. Eerst theorie, gezakt. Nog een keer, weer gezakt. Drie maal is scheepsrecht zeiden ze. En dat klopte, de derde keer was ik geslaagd. Met die ervaring in mijn achterhoofd stond ik trillend naast de examinator om het examen af te leggen. Maar het ging goed. ik slaagde de eerste keer en was reuze trots.
Ik heb nog jaren rond gereden op het eiland voordat ik naar Nederland vertrok. Daar moest ik mijn rijbewijs laten omzetten naar een Nederlands rijbewijs. En dat ging niet zomaar. Ik moest kunnen aantonen dat ik op Curaçao woonde toen ik mijn rijbewijs daar had gehaald. Wat overgangsrapporten van het MIL verder en ik kreeg mijn Nederlandse rijbewijs. Maar wat was dat? Er stond een aantekening in.
De aantekening luidde: rijbewijs behaald op de Nederlandse Antillen.
Nog geen twee jaar geleden werd ik aangehouden voor een politiecontrole. Ik liet mijn rijbewijs zien en de agent in kwestie loopt ermee naar zijn politiebus. Vreemd dacht ik nog. Wat nu? Standaard procedure? Of iets anders? De aantekening was de boosdoener. De agent moest contact opnemen met het hoofdbureau, werd mij uitgelegd, om te vragen wat de afkorting 70 NA betekende. Juist, behaald op Nederlandse Antillen . De agent lachte een beetje en vroeg nog net niet of ik het rijbewijs had gekregen bij een pakje boter.
Die vraag wordt mij namelijk nog steeds wel eens gevraagd als ze horen dat ik mijn rijbewijs op de Antillen heb gehaald. De wildste verhalen doen de ronde. Mensen kopen hun rijbewijs, ze hoeven geen lessen te nemen, examinatoren worden omgekocht. Er is maar één weg daar, geen stoplichten, etc etc. Dat ik gewoon heb moeten lessen ,en gewoon examen heb moeten doen klinkt hun ongeloofwaardig in de oren. Daarbij wordt ik veroordeeld zonder dat deze mensen ooit bij mij in de auto hebben gezeten.
Ik vond en vind het nog steeds een enorme belediging. Een belediging dat die aantekening in mijn rijbewijs staat, maar vooral dat er dan smalend over wordt gedaan door anderen. Het zou juist andersom moeten zijn. Het verkeer op Curaçao is voor de in hokjes denkende, met alle regeltjes groot gebrachte Hollander, chaotisch en onoverzichtelijk. Dan zou je toch juist denken dat ze bewondering moeten hebben voor iedereen die daar heeft leren rijden. Links, rechts, van voren, van achteren, van alle kanten komt het verkeer je tegemoet en je snapt het ook nog. Je toetert een keer, en je krijgt een chance om door te kunnen rijden. Daar zou de gemiddelde Nederlander nog een voorbeeld aan kunnen nemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten