kledingcodes

Ik heb inmiddels verschillende bruiloften meegemaakt van Nederlandse vrienden. Ook veel op Curaçao, dus vergelijkingsmateriaal heb ik wel. Het grootste verschil echter is toch wel de kleding die gedragen wordt op zo’n gelegenheid.

Ik ben niet anders gewend dan dat ik voor bruiloften iets nets in de kast heb hangen. Niet één jurk, nee minstens een paar. Stel je voor dat je een paar bruiloften in een paar jaar hebt binnen dezelfde vriendenkring. Dan wil je toch niet steeds in dezelfde jurk gezien worden.

Groot was mijn verbazing dan ook toen ik voor het eerst op een bruiloft van een collega was.  Thuis gekomen na het werk heb ik eerst uitgebreid gedoucht, daarna omgekleed, make-up, jurk, hakjes, haren netjes bij elkaar.

Op de afgesproken tijd kom ik aan bij de feestlocatie waar ik mijn collega’s ontmoet die ook zijn uitgenodigd. Nog in hun werkkleding van die dag staan ze op een kluitje voor de deur. Zelfs een kam door hun haar halen was schijnbaar te veel moeite. Ik zie nog de koffievlekken van collega één van vanmiddag en de spijkerbroek van collega twee is zodanig gekreukeld dat hij hem zeker al drie dagen aan heeft. Ik onderdruk een kreet van afschuw en kijk naar mijzelf in het raam van de feesttent. Ik ben duidelijk overdressed en val uit de toon. Ik voel de blikken van mijn collega’s. een enkeling zegt dat ik er leuk uit zie, maar het merendeel kijkt weg. Er is er één die grappig denkt te zijn en zegt: ‘je bent vast knapper dan de bruid’. Niet geheel op mijn gemak loop ik met de rest mee naar binnen, waar ik zie dat ik inderdaad van alle gasten het meest overdressed ben. Zelfs de naaste familie van het bruidspaar heeft kleding aan waar ik gewoonlijk mijn boodschappen in doe.

Gelukkig is het de laatste jaren beter geworden en zie je steeds vaker op de uitnodiging van een huwelijk een kledingcode staan. Dat niet iedereen die begrijpt, of de moeite neemt om de betekenis ervan op te zoeken op het internet is een gemiste kans. Nu loopt die ene persoon er bij als een slons, in plaats van moi, als de belle van het bal.

De enige plek waar ik nog steeds geen verbetering zie in kledingkeuzes is tijdens begrafenissen. In de winter valt het wel mee. de meeste mensen hebben een donkere winterjas ( grijs of zwart) en omdat het in de kerk altijd koud is houden mensen hun jas aan. Zo zijn ze in stemmig zwart of grijs gekleed. Hoe anders wordt het al als de uitvaart bestaat uit een dienst bij het altijd te warme uitvaartcentrum of de begrafenis is in de zomer. Ik zie nog steeds rode zomerjurkjes vol bloemen voorbij komen. Of spijkerbroeken met sandalen daaronder, waardoor de niet geknipte teennagels van de desbetreffende drager enorm afleidend zijn van hetgeen we daar aan het doen zijn.

Namelijk de overledene een laatste bezoek brengen. De overledene die altijd vooraan stond bij bruiloften, in zijn spijkerbroek van drie dagen oud, met koffievlekken in zijn vergeelde t-shirt. Ik kijk naar mijn zwarte jurkje, nylons en hakjes, ik veeg met mijn hand een denkbeeldig losgeraakte haar uit mijn gezicht en zeg zacht tegen de dichte kist:

‘ Spiegeltje spiegeltje aan de wand, geeft u deze man wat kledingadvies voor in uw beloofde land?’