tijdsverschil

Er zijn een aantal dingen in Nederland waar ik maar niet aan kan wennen.

De grootste hiervan is wel dat de dagen niet altijd even lang duren. Op de een of andere manier zit het zo in mijn systeem dat het rond zes uur donker wordt en dat het om zeven uur donker is.

Er zijn maar een paar weken paar jaar dat ik dus in mijn gewone bio ritme leef en dat vind ik heerlijk. Ik hoef nergens aan te denken, mijn lijf denkt voor mij.

Het begint te schemeren, dan ga ik aan het avond eten denken. Moeten er nog een paar laatste boodschappen gedaan worden en wat gaat de avond brengen?

De rest van de weken in het jaar zit ik er flink naast. Of ik heb om half vier al verschrikkelijke honger en eet twee zakken chips leeg, of mijn hongergevoel begint pas tegen een uur of tien in de avond.

Ik heb dit probleem jaren weten op te lossen door gewoon altijd maar wat te eten. Mijn collega’s en vrienden kennen mij niet anders dan kauwend.

Dat werd een groot probleem toen ik besloot te stoppen met roken. Ik stopte niet met eten en de weegschaal was meedogenloos. Helemaal cold turkey stoppen met roken is niet mijn ding , maar met nicotine kauwgums hou ik het nu al zes maanden vol.

Ik blijf dus herkenbaar voor vrienden en collega’s, het kauwen gaat onverschrokken door. Alleen het tijdsprobleem komt nu weer terug. Ik heb nog een paar goeie weken gehad in september, en toen begon het gedonder weer. De dagen werden korter.

Nu zijn we gelukkig weer in de tijd gekomen dat de dagen weer wat langer worden en nog een paar weken ik zit weer in mijn comfort zone. Ik kan me er nu al op verheugen.

Andersom heb ik er nooit last van. Als ik op Curaçao ben is het weer zo gewoon dat ik meteen in het tijdritme meega. Ik geniet. Ik eet en maak plannen voor de avond. Bel wat vrienden om af te spreken.

Hoe anders is het voor mijn man.  Meestal zijn we daar in de zomer, de tijd dat het hier zo rond tien uur in de avond donker begint te worden.  Omgerekend is het dan in Nederland drie uur later 1 uur in de nacht. Op Curacao is het drie uur later pas negen uur. Ik sta klaar om te douchen om op stap te gaan. Mijn man legt zijn boek opzij en zegt: zullen we dan nu maar gaan slapen? Hij kan er maar niet aan wennen.