saamhorigheid

Als ik ’s ochtends wakker wordt is het openmaken van mijn laptop één van de eerste dingen die ik doe. Even snel kijken op Facebook. Ik heb het perfecte excuus hierop gevonden, aangezien sommigen dit toch een vorm van verslaving zouden noemen. Ik wil graag weten wat mijn vrienden en familie overzees hebben gedaan, terwijl ik lag te slapen. Puur uit interesse natuurlijk en zeker niet uit nieuwsgierigheid. Hoewel een goede roddel altijd leuk is om te lezen.

Als mij wordt gevraagd of er nog iets leuks te vertellen was op Facebook moet ik meestal zeggen dat er niet veel gebeurd is. Tot afgelopen maandag. Nu kreeg manlief niet eens de tijd om te vragen of er nog iets gebeurd was. ik liep met laptop en al de slaapkamer weer in om hem te vertellen van de gruwelijke moord op Helmin Wiels. Ongeloof was af te lezen op mijn gezicht en ongeloof is ook wat ik bij ieder ander las die er iets over kwijt wilde op internet. Facebook kleurde zwart onder mijn vrienden.

De vergelijking met Pim Fortuyn werd al snel gemaakt en ik zie hem ook. Bij Wiels was je of voor zijn ideeën of tegen zijn ideeën lijkt het wel. Een soort van middenweg was er niet en men kwam openlijk uit voor zijn of haar mening hierover. Maar dat maakt nu allemaal niets meer uit. Wat Wiels misschien uiteindelijk ook graag gewild zou hebben gebeurde nu. Er ontstond verbroedering. Er ontstond een gevoel van saamhorigheid. Men was het met elkaar eens: het maakte niet uit wat Wiels te vertellen had, je bleef van hem af. Zoals je van iedereen af hebt te blijven. Het hebben van een mening mag nooit de reden van moord zijn. En het lijkt dat dat gebeurd is.

Wat de ware toedracht is, is bij het schrijven van deze column nog niet bekend. Misschien komen we er wel nooit achter, maar wat zullen ze hun best doen om het te weten te komen. Hoe erg ik het ook vindt, hoe erg ik het ook veroordeel wat er is gebeurd, ik ben blij met het gevoel van saamhorigheid dat ik proef onder mijn kennissen en vrienden. Ook onder vreemden die ik spreek in Nederland hierover. Een soort van musketier gevoel. Eén voor allen en allen voor één.

Laten we dat gevoel vooral zo houden. Samen zijn we sterk, samen verwerken we verdriet sneller en beter. Samen bouwen we weer verder aan de toekomst. Een toekomst waar we met elkaar in vrede samen kunnen leven op dat hele kleine stukje rots in die immens grote Atlantische oceaan. Ik zet mijn voeten voorwaarts en zal figuurlijk, en jammer genoeg waarschijnlijk ook letterlijk, nog vaak struikelen. Dat is niet erg. Ik ben in de wetenschap dat ik wordt opgevangen door mijn vrienden en familie. Zij geven mij dat gevoel van saamhorigheid dat ik ook nu voel en ik hoop dat anderen dit ook voelen, want het voelt fijn.