skiën

Mijn zwager heeft een boot. Zo’n snelle die tegenwoordig in Nederland ook harder mag dan 5 km per uur.

Waterskien, nee kan ik niet, kon ik niet, en nu nog niet. Koop maar zo’n plank zei ik nog.

Ik zag me alweer gaan. Planken ( plenken zeggen wij, planken zeggen ze in Nederland). Zo achter die boot, over de waterkering heen scheren en dan vol over dat wat er heen schieten. Soms ook met zijn tweeën achter de boot aan en dan elkaar proberen om te duwen. Wat een lol, wat een sensatie.

Nee, zo’n plank was niets zei mijn zwager, ga maar skiën. Goed, ik ook niet de beroerdste. Ik heb het tot een keer of acht geprobeerd, maar na de zoveelste waterinname gooide ik de handdoek in de ring. Waterskien is niet mijn ding.

Misschien gewoon skiën dan. Vol goede moed naar Zoetermeer waar we een proefles namen in een indoor ski hal. Stoer hoor. Op die lange latten. Deze doken niet meteen naar de diepte van het water. Deze bleven boven. Niet netjes naast elkaar zoals ik het graag had gezien, maar meteen wijdbeens. Zat ik ineens weer in een spagaat. En dat is na twintig jaar weinig sporten een stuk minder aangenaam dan toen.

Goed, skiën dus. Het ging niet onaardig. Ik bleef na die eerst glijpartij redelijk op de been en durfde zelfs een heuveltje af. Remmen lukte en na nog een paar keer oefenen vond ik dat ik het best goed had gedaan. Dit proefde naar meer.

 Een paar maanden later nog een keer naar Zoetermeer gereden. Nu geen proefles meer genomen. We wisten immers hoe het moest nu, maar eenmaal boven op die nepberg durfde ik niet meer naar beneden. Ik zag mijzelf al vallen, botten breken, in de kreukels liggen. Maar wat dan? Je staat daar dan boven op zo’n berg. De lift brengt je wel naar boven, maar niet meer naar beneden. Daar is maar één manier voor, glijden op die ski’s. Met het hart achter in mijn keel ben ik gegaan. Stapvoets, af en toe stukjes op de billen ben ik beneden gekomen. Nooit meer heb ik toen geroepen en dat hou ik aardig vol tot nu toe.

Dat het skiën niet lukte was natuurlijk de schuld van de berg. Ik heb hoogtevrees, daarom lukte het niet. Langlaufen is een alternatief. En vorig jaar in Luxemburg hadden wij de mogelijkheid om dit te doen. Dus ook hier, de lange latten onder binden,  goed ingepakt ( dit keer was het buiten en niet in een overdekte, windvrije hal) en daar gingen we. Wel twee hele meters vooruit, voordat ik languit ging. Opstaan en weer doorgaan. Om na de volgende twee meter weer de sneeuw van heel dichtbij te voelen. Dit heb ik denk ik een halve kilometer volgehouden tot ik tot de briljante conclusie kwam dat skiën gewoon niet mijn ding is.

Ik wist het al toen ik nog een tiener was en het waterskiën probeerde. Dat lukte niet. Ik had beter moeten luisteren, zittend die berg af, geen probleem, zitten in de sneeuw om te spelen geen probleem, zitten op een plank over het water scheren geen probleem.

Ik denk dat ik mijn zwager maar gewoon zo’n plank cadeau doe.  Of heb ik nu een plank voor mijn kop.